maandag 4 oktober 2010

It's time to say goodbye... again!

Al voor achten lopen we het hotel uit naar de auto met rugzak op de rug en koffer aan de hand. We moeten een minuut of 20 rijden richting het vliegveld en dat gaat voorspoedig. De navigatie geeft aan dat we zo'n 13 mile kunnen doorrijden op dezelfde weg. En dat betekent dat we dan al zo goed als op het vliegveld staan. Dat klopt ook, alleen zijn we dan nog niet bij de auto verhuur. Dat duurt nog zo'n 10 minuten, maar dan rijden we de parkeergarage van Hertz in. We halen de auto leeg, krijgen de bon mee en lopen naar de uitgang waar de shuttle bussen staan te wachten. De onze vertrekt meteen.

Op het vliegveld worden we meteen naar de goeie rij gedirigeerd. De koffers worden gewogen en die van Monique blijkt 4 pond te zwaar te zijn. Dat mag niet, dus we hevelen wat spullen over naar de mijne, zodat Monique op precies 50 lbs. uitkomt. De koffer dan...

We lopen direct door de paspoortcontrole en dan begint het: schoenen uit, riem af, jasje uit, alles in een bakje. Laptop uit de tas en in het bakje en door het detectiepoortje als je spullen door de scanner gaan. Shit! Horloge vergeten, dus maar weer achter aansluiten... Er staat een TSA officer te roepen dat mensen kunnen doorlopen. Naast mij staat een ander te schreeuwen naar 2 oudere mensen of ze een pacemaker hebben! Blijkbaar kunnen ze dan niet door het poortje. De mensen horen hem niet. Verbaast me niets in deze chaos! Gelukkig hebben beide personen geen pacemaker, althans alles gaat goed. Ook als ik er doorheen ga, gaat het goed en mag ik doorlopen naar Monique. Die staat me verbaasd aan te kijken dat ik er nu pas doorheen ben. De oudere man vraagt waar zijn horloge is en ik vertel hem dat die op zijn jasje is gelegd. Hij laat hem vallen en als ik hem wil oprapen, schreeuwt de man van de pacemaker waar ik naar op zoek ben. Naar jouw verstand, wil ik bijna zeggen, maar slik de woorden maar in!

Ik pak mijn spullen en breek vervolgens zowat mijn nek over mijn losse schoenveters! Dat had toch bijna een spectaculair einde van de vakantie geweest!
We lopen snel door en gaan eerst koffie halen met wat te eten. Dat doen we natuurlijk bij Starbucks waar gezellige mensen achter de balie staan. Monique begint een heel gesprek met ze en dat wil wat zeggen op deze vroege ochtend.
Om half 11 kunnen we boarden voor de eerste vlucht naar Minneapolis. We zitten in een klote vliegtuig! Letterlijk en figuurlijk. Achter ons horen we mensen zeggen dat het net een gevangenis is en dat klopt wel. Mijn knieen zitten al tegen de stoel voor me en als ik iets naar voren buig, raak ik met mijn snufferd de stoel voor me! Erg krapje dus. Ooit eerder zaten we 9 uur lang in zo'n vliegtuig en dat was meteen de allerlaatste keer dat we met Martinair vlogen!
Gelukkig vertelt de stewardess dat de vlucht maar 2 uur en 38 minuten zal duren. Dat valt gelukkig mee en zonder veel problemen landen we in Minneapolis. We zijn snel het vliegtuig uit en gaan op zoek naar een restaurant en eten een hapje bij Chillie's. Naast ons zit een gezin en we horen de zoon tegen de rest zeggen dat ze nu maar afscheid moeten nemen. Moeder in tranen, zussen ook in tranen. Het geeft ineens een hele emotionele sfeer en als zoon weg loopt en de serveerster terug komt, vertelt de vader dat zoon op weg is naar Afghanistan. Dan is de emotie ineens heel goed te begrijpen.
Gelukkig kan de rest al weer snel lachen en worden er onderling weer grapjes gemaakt.

Als we de hamburger op hebben, gaan we bij de gate zitten waarvandaan ons vliegtuig naar Nederland vertrekt. Hier kijken we of we op internet kunnen, maar helaas. Internet is hier niet gratis en voor dat ene uurtje hebben we er geen 10 dollar per persoon voor over. Al snel wordt het drukker en drukker en we verdoen onze tijd met mensen kijken. Atlijd leuk.
Dan gaan we nog een broodje halen voor onderweg. Het vliegtuig eten is bagger en zo hebben we in ieder geval iets normaals te eten. Ook nemen we een flesje water mee voor onderweg.

Bij het boarden is het chaos. Het gaat per zone nummer en dat begrijpen veel Nederlanders niet. Dus worden hordes teruggestuurd tot het juiste nummer mag boarden. Zodra wij zone nummer 3 horen, gaan we in de rij staan, zodat we als een van de eersten van onze zone naar binnen kunnen! Dat blijkt een goede zet te zijn, want in notime zijn de overheadbins vol! Wat wil je met mensen die 4 a 5 tassen mee het vliegtuig in nemen. De stewards bemoeien zich nergens mee (heel verstandig) en al snel worden mensen ongeduldig en bozig. Onze rugzakken liggen vlak boven ons, waar een Amerikaan zijn koffer wil stoppen. Hij vraagt van wie die rugzak is en ik zeg van mij (eigenlijk van Monique). Hij zegt dat zijn handbagage groter is (duh!) en ik zeg tegen hem dat I don't care! Dat levert mij het stempel agressief op! Ik weet wel wat hij wil. Iedereen met kleine tassen (zoals een handtas) wordt verwacht dat die dat bij zich houdt. Maar wij zijn echt niet van plan om 8 uur lang met de rugzakken tussen onze voeten in te gaan zitten! Zowiezo zijn het geen rugzakken van handtas formaat, maar er zit ook een beugel in en ze zitten vol met dure spullen. Dus die worden veilig opgeborgen. PUNT! Vervolgens begint een vrouw een koffer van een Noor te verplaatsen, zodat zij haar koffer op zijn plek kan stoppen. Dat gaat goed, maar dan kan de bin van de Noor niet meer dicht. Die is het daar niet mee eens, staat op en trekt haar koffer er weer uit en stopt zijn koffer er weer in! Het is net een slapstick!

Eindelijk, eindelijk zijn de koffers geplaatst of alsnog ingecheckt en kan iedereen gaan zitten. Om klokslag 11 uur vertrekken we en we zijn opgelucht als de stewardess vertelt dat de trip 7 uur zal duren. Dat betekent dat we rond 10 uur Nederlandse tijd op Schiphol zullen landen.
Maar dan starten de computers op en zien we op het volg systeem dat de rit zo'n 9,5 uur zal duren! Met verwachte aankomsttijd van 13.30 uur... Ik weet dat we rond 11 uur zeker op Schiphol zouden aankomen, dus ga er eigenlijk van uit dat het een foutje is. En dat blijkt te kloppen. De trip duurt uiteindelijk zo'n 8 uur en iets voor 11 uur landen we op Schiphol.

Natuurlijk hebben we allebei geen oog dichtgedaan. Eigenlijk hadden we ook niet verwacht dat we zouden slapen, maar wel gehoopt. Dus komen we geradbraakt aan, maar gelukkig werkt de bagage afhandeling mee. Als we bij de bagageband aankomen, komen onze koffers er al aan. Er staat niemand bij de 'niets aan te geven', dus lopen we snel door...

De laatse dag in Phoenix

Het is opnieuw heet als we naar buiten stappen om te gaan ontbijten. Maar het begint absoluut niet te vervelen. Wel is het vervelend dat we maar heel kort buiten kunnen blijven. We zijn gewaarschuwd voor zonkracht 8 a 9. En dat is hoog...

Eigenlijk wilden we als eerste vandaag gaan inchecken, maar we waren nog te vroeg. Dat kan pas 24 uur vantevoren, dus het heeft geen zin om te wachten. We rijden naar de Denny's voor een laatste French toast Slam en American Slam. Dat klinkt veel, maar dat valt reuze mee, hoor.
Na het ontbijt rijden we terug naar het hotel en checkt Anthony ons in bij Delta. Ook dat doen ze in 5-sterren hotels.

Daarna lopen we even terug naar de kamer om de paspoorten weg te brengen. Het heeft geen zin om daarmee rond te blijven lopen. Op de kamer zie ik dat ik van het kleine stukje naar de auto al begin te verbranden! Hoe is het mogelijk?! Dan zie je pas dat de zonkracht echt heel hoog is.

We gaan terug naar de auto en op weg naar de Rei, de grootste outdoorketen in Amerika. We kopen hier nog wat en gaan dan naar het winkelcentrum aan de overkant. Ook daar kopen we wat en tot onze schrik zien we dat het al tegen 16 uur loopt!  Snel naar de dierenwinkel, want we hebben nog een halsband voor Sadie op het oog. Op de een of andere manier schijnen we die in Nederland niet te kunnen vinden, maar hier gelukkig wel. Ook kopen we een penning waar we direct haar naam en onze telefoonnummers in laten graveren.

Dan gaan we terug naar het hotel. We pakken de koffers opnieuw in, zodat alles weer past, ik gooi wat blogs op het internet en dan gaan we lekker eten bij de Outback.
Als we terugkomen, drinken we nog een lekker drankje en bereiden ons mentaal voor op de lange dag die komen gaat....

vrijdag 1 oktober 2010

Saai saaier saaist...

We weten het, maar toch valt het altijd weer tegen. De strip is lang... heel erg lang! Van het begin tot het eind (ook het gedeelte van de Strip is een scenic route) is het 6 mile, terwijl de hele Las Vegas Boulevard misschien wel 25 mile lang is. Het duurt dus effe voordat je de stad uit bent.
Maar wat ook lang duurt, is het vinden van een winkel waar we 'even' wat te eten en ijs voor de cooler kunnen kopen.

Als we eindelijk alles hebben, tot de koffie aan toe, zijn we een uur verder en kunnen we eindelijk op weg naar Phoenix. Ofwel Scottsdale, want daar hebben we 2 nachten in een resort van het Westin!
We gaan op weg, maar al snel komen we op tweebaanswegen waar we niet zomaar vrachtwagens en campers kunnen inhalen. Dus het duurt en het duurt.... Na een paar uur rijden zie ik eindelijk een bord met daarop de magische letters: US95 to I10! Jaaaa, de weg naar Phoenix.

Zodra we op de I10 komen, gaat het een stuk sneller. We stoppen nog een keer bij een restarea en zetten dan de pas erin. Het is nog zo'n 50 mile naar Phoenix.
Nu denk je dat je er na die 50 mile ook wel bent, maar nee. We moeten de loop 101 noord op en dan geeft het navigatiesysteem aan dat we nog 30 mile moeten rijden. Over de loop, bedoel ik dan.
Als we bij onze afslag zijn, gaat het lekker vlot. In notime staan we op de parkeerplaats van het resort. We stappen uit en lopen naar de receptie. Ook hier is het heet. De uiteindelijke temperatuur is 105 graden Fahrenheit. En dat brand!

We gaan naar binnen, krijgen snel onze sleutels en gaan dan de kamer opzoeken. We zitten op de 10e verdieping en hebben een mooi uitzicht over de bergen.

Het is heet... heel erg heet...

Hebben we al gezegd dat het zo heet is hier?! Het is heet! HEET met hoofdletters... Niet te harden, zo heet. Dus vallen onze plannen om te gaan wandelen in het water. Het is namelijk TE heet... De mussen vallen niet eens meer van het dak, ze komen er niet eens meer op...

We gaan nog maar wat winkelen en dit keer in de outlets aan de noordkant van Vegas. Maar we komen er al snel achter dat we een beetje zijn uitgekocht.
Er staan nog een aantal winkels op het programma, maar die willen we in Phoenix aandoen. Daar hebben we ook nog een volle dag en ook daar willen we wat te doen hebben.
Dus lopen we een beetje met onze ziel onder de arm in het winkelcentrum en aangezien het hier niet overdekt is, hebben we het weer heel heet.

Gelukkig gaat de tijd hier heel snel en besluiten we om terug te gaan naar het hotel. Eerst gooien we (hopelijk voor de laatste keer) de tank vol, zodat we dat morgen niet hoeven te doen en daarna gaan we lekker op weg naar de kamer. De koelte in.
We relaxen een uurtje of 2 in het hotel en gaan dan weer snel naar beneden, want om half 7 moeten we in het theater zijn. We hebben gisteravond kaarten gekocht voor Ka van Cirque du Soleil en verwachten een spectaculaire show.

In het theater kopen we eerst 2 bekers met een liter pepsi of coke en popcorn! Het is net alsof we naar de bios gaan. De zaal is al open, dus we kunnen meteen doorlopen. De weg wordt gewezen door een man die al verkleed is en geschminkt is als een Ka figuur. En dat belooft wat. Het is een wat onvriendelijk volk, die Ka's. Als je met fotocamera of telefoon in je handen zit, dan laten ze met een beweging zien wat ze met je zullen doen als je tijdens de voorstelling foto's maakt of zit te bellen! De beweging zegt: YOU! Ik snij jou de strot door!

Klokslag 19 uur begint het. Ook al zit nog niet iedereen, maar dan hadden ze maar op tijd moeten komen. En het moet worden gezegd: het is een spectaculaire show. Met spanning en humor. Maar... door alle promo's die we hebben gezien, hadden we toch net iets meer verwacht. Gelukkig maken de acrobatische toeren alles goed en we zien een paar acts van wereldklasse!

Om 20.30 uur is het weer afgelopen en lopen we langzaam het theater weer uit. Aangezien het meteen ongelooflijk druk is bij de toiletten, gaan we eerst terug naar de kamer. Toch wel handig als je een show bekijkt in het casino waar je ook verblijft.
Daarna gaan we weer naar beneden, want we moeten ook nog wat eten. Dat doen we bij het café van het casino. Nu moet je niet denken aan het café bij ons op de hoek, maar aan een wat informelere sfeer.
We bestellen allebei een vissie. Monique bestelt een heilbot en ik een zalm en het smaakt erg lekker. Ook mijn biertje smaakt er verrassend lekker bij!

Hierna zoeken we de bar op, want we willen nog wat cocktails wegtikken. Tja, sinds we vorig jaar wilden gokken, maar in de bar terecht kwamen, geven we het geld liever uit aan drank dan aan het gokken! Hebben we er toch wat lol van, zeg maar.
We gaan naar een van de bars die het casino rijk is en we hebben geluk. We hebben een plek waar het goed 'mensenkijken' is. En we zien wat voorbij komen, hoor! Van prachtig opgedofte mensen tot Sjonnie en Anita! Maar ook de ho's ontbreken niet. Maar die worden door de beveiliging in notime netjes naar de uitgang begeleid.

Na een paar cocktails is het Vegas-feest weer voorbij. Morgen wacht de lange rit van Las Vegas naar Phoenix.

Helaas voor de liefhebbers. De camera's bleven thuis vandaag... Ook voor hen was het te heet!

Een dagje Vegas

We zijn lui vandaag, heel lui. Pas rond half 10 ga ik mijn ding doen en Monique volgt nog later! Hierna denken we snel te gaan ontbijten, dus we gaan snel naar de auto, maar zodra we de garage inlopen, lopen we tegen een gigantische muur op! We zijn even vergeten hoe heet het is! De tijden voor het ontbijt blijken al voorbij te zijn, waardoor we meteen kunnen aanschuiven bij de lunch.

Daarna gaan we snel naar de auto en rijden richting Primm. Ook vandaag stijgt de temperatuur naar ruim 100 graden en dat gaat rap! Het is dus opnieuw erg heet en we zitten bijna zonder water. We besluiten eerst naar de Fry's Electronics te rijden, want mijn tandenborstel is er mee gekapt en ik hoop hier een nieuwe te scoren. Maar qua prijs maakt het niet uit, dus ik besluit om thuis een nieuwe te kopen.

Hierna rijden we snel naar een Walmart voor ijs en water. We hebben nog maar 3 flesjes en daar gaan we het niet mee redden in deze hitte. Daarnaast ligt een Petsmart waar we nog even naar binnen wandelen om te kijken of ze iets leuks voor Sadie hebben. Maar zonder dat we iets kopen, komen we weer naar buiten.
We rijden nu snel naar Primm waar we beginnen met shoppen. We lopen een tijdje rond, kopen wat en gaan dan weer terug naar het hotel. Het is inmiddels een uur of 5 en we hebben er wel genoeg van. In het hotel relaxen we wat en rond 19 uur gaan we naar beneden.
Eerst gaan we vragen of er nog kaarten zijn voor Ka van Cirque du Soleil. Die zijn er nog en we kopen twee tickets voor morgenavond.

Dan lopen we naar de uitgang om ons op de Strip te wagen! Nog steeds is het heet, heel erg heet... Maar we lopen naar Outback, dat een paar 'huizen' verderop ligt. Een kwartier later lopen we het restaurant binnen, waar we direct kunnen aanschuiven. Helaas geen stripview, maar het is er wel gezellig.
Omdat ik niet meer hoef te rijden, kan ik eindelijk weer een lekker biertje bestellen bij het eten en doe dat dus ook.

Na het eten lopen we naar buiten en gaan richting het Bellagio. Hier is al sinds jaar en dag een fonteinorgel. Ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen. Ieder kwartier wordt een nummer gespeeld en spuit de fontein op de maat van de muziek. We zijn net op tijd voor de show van kwart over. Celine Dion met het nummer My heart will go on van de film Titanic. Leuk, maar we hebben mooiere gezien. Een kwartier later begint Big Spender en die is zeker leuker, de volgende is Viva Las Vegas en als afsluiter is er een muzikaal stuk.
Allemaal mooi en leuk, maar ik mis toch It's Time To Say Goodbye! Dat vond ik altijd zo'n afsluiting van de vakantie...

HIerna lopen we weer terug naar het hotel. We zetten er aardig de sokken in en een half uur later komen we eindelijk bij de ingang van het casino. Dan zijn we er nog niet, want dan moeten we nog naar de andere kant lopen. En dat doe je niet zomaar! Dat duurt wel effe... De casino's hier zijn immens groot en zeker het MGM Grand waar wij dit jaar verblijven. Dit is het grootste hotel en casino van Las Vegas en het casino waar wij altijd verdwaalden. Nu niet meer, we zijn er een dag en weten inmiddels de weg. Gelukkig!

Eigenlijk willen we nog een lekkere cocktail gaan drinken, maar in de bar kunnen we geen goed plekje vinden. Dat doen we morgenavond wel, na de show.
Nu gaan we lekker naar boven, drinken wat, Monique gaat de foto's uploaden en ik schrijf het blog van vandaag.

Las Vegas... here we come!

Rond 9 uur Arizona tijd vertrekken we uit Kanab en gaan op weg naar Las Vegas, zo'n 3 1/2 uur rijden. Dat vinden wij te snel, dus ook vandaag doen we de rit met een omweg.

Van Kanab rijden we naar Zion National Park. Hier zijn we ook al een aantal keren geweest, dus rijden we er alleen maar door heen. Niet omdat we niets beters te doen hebben, maar dit is de doorgaande weg en de enige weg in het park die je met eigen vervoer mag rijden. Wil je echt het park in, dan moet je een shuttle bus nemen.

Al de hele zomer werkt men aan de doorgaande weg. We weten dus dat het enigszins vertraging kan opleveren. Maar we hebben geluk. Zodra we het park inrijden, kunnen we doorrijden. Alleen gaat dit met een gangetje van zo'n 15 mile per uur.
Ook bij het Visitor center stoppen we niet. Het is ongelooflijk druk in het park en voordat je het weet ben je een half uur aan het zoeken naar een parkeerplek. We rijden het park dus weer uit en Springdale in.
Hier maken we meteen een pitstop om ons tekort aan cafeïne aan te vullen! Door het gebrek vergeet Monique een dubbel shot te bestellen, maar dat maakt niet uit. We krijgen een 'normale' cappucino en dat is meteen de beste die we deze vakantie hebben gekregen!

We rijden een stukje verder tot we bij een parkje komen waar picknicktafels staan en besluiten hier een broodje te eten. Daarna gaan we snel verder en komen onder andere door Hurricane, een plaatsje wat een aantal jaren gelee nog niets voorstelde, maar inmiddels een stad begint te worden.
Uiteindelijk komen we bij de I15 en in plaats van naar het zuiden rijden we eerst naar het noorden. We willen namelijk de achterkant van Zion bezoeken: de Kolob Canyon.

Jammer genoeg zit het ons niet mee. Des te dichter we bij dit park komen, des te mistiger lijkt het te worden. Heel vreemd, want het is een stralende zomerse dag met temperaturen hoog in de 80 graden Fahrenheit.
Zodra we de ramen opendoen ruiken we het al. Er is ergens brand.
We lopen het Visitor center binnen en een stel voor ons vraagt waar de rook vandaan komt. Die komt vanuit Beaver, een stuk noordelijker. We hopen dat het voor ons uitzicht op het park niet uitmaakt, maar we zien wel dat de wind precies verkeerd staat.

Toch gaan we het park in en hopen er het beste van. We kijken uit op gigantische rotsformaties, waar toch regelmatig stukken vanaf breken. Ook leze we dat er op sommige plekken watervallen zijn, die vaak maar een paar minuten duren. Door de droogte in het gebied wordt het water vaak al opgenomen door de aarde voordat het naar beneden kan storten. Zo zien we maar weer, we leren ook nog wat!

De rit door het park is maar 5 mile en voordat we het weten komen we aan het eind. Hier kunnen we nog een hike doen naar een uitkijkpunt, maar het is vreselijk heet, rokerig en we zien het niet zitten om te gaan wandelen. Hoe kort die ook duurt.
We rijden weer naar de uitgang en gaan de I15 op naar het zuiden. Op naar Vegas, baby!
De rit vordert gestaag en voordat we het weten, rijden we Arizona binnen. De snelweg kronkelt zich een weg tussen de bergen door. Monique wil een paar foto's maken vanuit de auto en doet dat via het dak. Ik steek mijn ene hand door het dak en verwacht een lekker koel briesje te voelen.... NOT! Het is heet en ik kijk direct op het dashboard en zie tot mijn schrik dat de temperatuur in hele korte tijd 13 graden is gestegen tot 97 graden!
Des te verder we Arizona inrijden, des te warmer wordt het en op het moment dat we Nevada in rijden, zie ik de temperatuur oplopen tot 105 graden Fahrenheit, En dat voelt heet, zo merken we als we onze traditionele stop maken in Mesquite. Hier gaan we altijd een koffie halen bij de Starbucks en zodra we de auto uitstappen voelen we de hitte op ons vallen. De zon prikt gewoon op onze huid!
Nadat we een bakkie leut hebben gehaald, rijden we snel verder naar Las Vegas. In de verte zien we de Stratosphere Tower opdoemen, maar het is te heiig om een foto te maken. Ineens verandert de snelweg van een 4-baansweg in een 10-baansweg! En de drukte om ons heen... dat is altijd schrikken als je gewend bent om op 2-baans wegen te rijden...

Zonder brokken bereiken we het hotel waar we ons een ongeluk zoeken naar de parkeergarage. Op een gegeven moment ben ik het zat en rij naar Valet parking. Dat hebben we nog nooit gedaan en voor alles is een eerste keer, toch?!
We laten de auto achter en denken totaal niet aan het navigatiesysteem, de I-pods en de GPS! Ook laten we de ramen wagenwijd open staan.

Als we hotel inlopen om in te checken komen we in een hal zo groot als het centraal station in Utrecht! Het staat stampvol met mensen die ook moeten inchecken, maar gelukkig zijn er heel veel balies open. Monique regelt een kamer met stripview en we kunnen naar boven.

Het is niet zo'n mooie kamer als vorig jaar in Encore, maar het voldoet prima voor de komende dagen. We gooien onze spullen neer, Monique kleedt zich om en we gaan weer naar buiten. Na bijna 3 weken in de natuur, hebben we dringend behoefte aan winkelen! Als eerste gaan we naar Fry's Electronics, maar daar vinden we niets van onze gading, maar op de weg daar naartoe heeft Monique een Mac store gespot en daar slagen we zeker wel!

Hierna gaan we nog even naar een van de vele outlets en ook daar slagen we goed en we laten de rest van de winkels met rust. Tenslotte moeten we nog wat te doen hebben de komende dagen.
Behalve winkelen staat er nog het een en ander op het programma, want ook in Las Vegas is genoeg te doen, maar alles valt en staat met de temperatuur. Voorlopig blijft de temperatuur rond de 100 graden en meer....

zondag 26 september 2010

Cathedral Wash in Lees Ferry, Jacob Lake en Coral Pink Sanddunes State Park

Om iets voor half 9 schrik ik wakker, maar als ik tegen Monique zeg hoe laat het is, zegt zij meteen dat ik Arizona tijd zou aanhouden. Dat klopt en dat betekent een uurtje tijdwinst!

We besluiten voor het gemak in het hotel te ontbijten en rond 9 uur zijn we op weg naar Lees Ferry. Allebei hadden we geen zin in weer een lange rit naar de omgeving van Blue Canyon, dus houden we het iets dichterbij huis. We rijden terug naar Lees Ferry om de hike naar Cathedral Wash te doen.

Als we aankomen bij Cathedral Wash begint het ritueel. Waterzakken en flessen vullen en op pad kunnen we. De hele tijd lopen we door een wash, met keien, zand en vrij harde ondergrond.


We vorderen gestaag en het gaat wel lekker ondanks de warmte. Naarmate we langer lopen worden de keien rotsen en moeten we ons weer van onze lenige kant laten zien. De rotsen zijn namelijk zo groot dat we er over heen moeten klimmen!

Geen probleem, been there, done that en we kunnen vrij snel weer doorlopen. Maar als we weer een bocht om zijn, lopen we opnieuw tegen een rotsblok aan. Ook hier klimmen we zonder problemen over heen en we lopen weer verder.
Dan lopen we tegen een wat lastiger rotsblok aan. We bekijken even van welke kant we er het beste overheen kunnen en beginnen aan de klim. Wat het lastig maakt, is de zachte zanderige ondergrond. We hebben dus weinig grip en glijden half naar beneden. Alles gaat goed, we komen weer heelhuids beneden en we gaan vol goede moed weer verder.

Maar dan... we lopen de volgende bocht om en lopen tegen een gigantische muur aan! De wash loopt hier dood! Huh?! Is dit het al? Hoe dan ook, we kunnen op geen enkele manier verder en beginnen weer aan de terugtocht.
Dezelfde rotsblokken moeten we over, maar nu gaat het een stuk sneller, omdat we weten hoe we er het beste over heen kunnen.

Als we weer bij het begin komen, drinken we allebei 1,5 liter Gatorade leeg voordat we weer in de auto stappen. Monique pakt het boek er nog eens bij en zegt dat we toch de goeie wash hebben gehad!
Pff... gelukkig! Nemen we toch een keer de juiste trail. En het was een leuke trail, maar iets minder leuk om te fotograferen.

We beginnen aan de terugtocht naar Kanab, maar besluiten om onderweg te stoppen bij Jacob Lake. Hier heb ik jaaaaaren geleden de heerlijkste applie pie gegeten. En toen we terugkwamen van de Wave hebben we hier ontzettend lekkere hamburgers gegeten. Het hele dorp stelt niets voor. Het is een benzinepomp, een motel/cabin/camping, een toeristenwinkeltje en een restaurant. En het is de laatste plek waar je nog wat kunt krijgen voordat je naar de North Rim van de Grand Canyon gaat.

We bestellen allebei wat te eten en smikkelen weer als vanouds. Zeker na een hike is het lekker om goed te eten, dus dat doen we dan ook.
Als we weer verder rijden, krijgen we allebei de slappe lach. Precies in het bochtigste stuk van de route, natuurlijk! Waarom we de slappe lach krijgen? Tja, om een paar opmerkingen die ik hier echt niet ga neerzetten!

Als we weer bij het hotel zijn, besluiten we om de zonsondergang in Coral Pink Sanddunes State Park te gaan kijken. We hebben nog even voordat de zon ondergaat en relaxen eerst nog wat op de kamer. Iets voor zessen (Arizona tijd) gaan we op weg naar Coral Pink Sanddunes. De zonsondergang hier is niet zo mooi als eerder in het seizoen, maar het blijft mooi!

Van Page naar Kanab via de Grand Canyon

Vandaag is het weer tijd om te verkassen en gaan we van Page in Arizona naar Kanab in Utah. De afstand tussen de beide plaatsen is maar een kilometer of 100, dus we hebben besloten dat we dat via een omweg gaan doen.

We zitten hier vlakbij de US 89A, de zoveelste scenic route en zullen deze weg nog een keer gaan rijden. Niet alleen komen we langs een prachtige weg, maar hier ligt ook de Navajo Bridge en Lee's Ferry.

Iets voor 9 uur zijn we zover om te vertrekken en gaan eerst wat boodschappen doen bij de Walmart. Daarna gaan we ontbijten bij de Denny's, zodat we voorlopig niet meer hoeven te eten. Net als we hebben afgerekend bij de Walmart komen we erachter dat we brood vergeten zijn. Geen probleem. Na de Denny's rijden we nog even naar de Safeway, kunnen we daar ook meteen koffie halen.

Zo gezegd, zo gedaan. Het ontbijt duurt iets langer dan gepland, maar we hebben de tijd. We rijden naar de Safeway, waar het opnieuw een chaos is bij de Starbucks! De dames achter de balie hebben besloten dat het makkelijker is als ze de bestellingen door elkaar gaan klaarmaken... Geloof me, dat werkt niet! Zeker niet met Fransen en Duitsers die al amper begrijpen wat ze besteld hebben. Maar we krijgen wel onze bestelling zonder dat een ander er mee vandoor gaat.

Hierna gaan we nog maar een keer tanken en dan kunnen we eindelijk op weg. Voordat we het weten zijn we bij Navajo Bridge in Marble Canyon, waar Monique ineens uitroept dat ze aan het bungee jumpen zijn! Ik sla direct af en we gaan een kijkje nemen. Eigenlijk wil ik ook wel, maar ik mag niet van Monique. Zij durft niet, dus dan mag ik ook niet...

Daarna gaan we verder naar Lee's Ferry. Hier staan rotsen op een steeltje! Heel apart, hoe dat houdt... Ik sta er een beetje naar te kijken, voel wat aan die rots, duw er tegen aan, maar het staat echt muurvast!

Hierna rijden we nog door het park, lopen door de snikhitte naar het water waar een paar mannen aan het vliegvissen zijn. Natuurlijk lopen we de hele verkeerde kant uit, waardoor Monique maar één vliegvisser op de foto krijgt.

We rijden door en komen langs de Vermillion Cliffs en Cliffdwellings. Ontzettend mooi allemaal, maar hier komen we eigenlijk niet voor...

We zitten namelijk vlak bij de North Rim van de Grand Canyon en dat is toch wel één van onze favo parken. Zeker de North Rim. Die is veel minder druk dan de South Rim en je hebt hier echt het idee van midden in de Canyon te zijn.
Voordat we het park in komen, rijden we eerst door Kaibab National Forest, waar in de jaren 90 een fikse brand heeft gewoed. Ik vind het er altijd een beetje treurig uitzien, dat verbrande bosgebied. Maar dan...

Dan komen we bij de Meadows en dat is zo'n ontzettend mooi plaatje! Het is hier een stuk kouder, dus veel bomen zijn al aan het verkleuren. Het is geweldig om hier doorheen te rijden.
Als we bij het park aankomen, rijden we eerst naar het Visitor center. We kijken hier even rond, maar besluiten al snel om naar Point Imperial en Cape Royal te gaan. Onderweg voel ik me steeds slaperiger worden en mijn ogen branden alsof ik ze al 24 uur open heb! We stijgen erg snel... Monique zegt later dat zij er ook last van heeft.

Point Imperial is het hoogste punt in de Grand Canyon. Hier kijk je echt de canyon in en dat is geweldig mooi! Ook eten we hier een broodje. terwijl we worden aangevallen door wespen! Ook van die beesten houden we niet zo, dus we eten het broodje nog wat sneller op dan gewoonlijk en rennen terug naar de auto om de etenswaren achter slot en grendel op te sluiten!

We kijken nog even bij het uitkijkpunt de diepte en de verte in en rijden dan snel naar Cape Royal. Dit is het punt waar je werkelijk een magnifiek uitzicht over de canyon hebt.
Hier staat Monique en zit ik een poosje in awe te kijken naar de mooi gekleurde rotsen en we verbazen ons er weer over dat de punten zo ver weg liggen. Het lijkt allemaal zo dichtbij, maar iets wat dichtbij lijkt te zijn, ligt zo maar op 14 kilometer afstand!

Voordat we het weten zijn we toch nog zo'n 3 uur in het park geweest en besluiten we om snel door te rijden naar Kanab. Ik ben even vergeten dat Kanab in Utah ligt en dat we weer een uur vooruit gaan. Maar zodra ik dat bedenk, besluit ik om gewoon Arizona tijd aan te houden!

In Kanab aangekomen hebben we ons hotel snel gevonden. We verblijven in Parry Lodge, waar de sterren ook gelogeerd hebben. Bij sterren moet je denken aan Humphry Bogart, Anne Bancroft, Lana Turner, Ronald Reagen, Frank Sinatra, Sammy Davis Jr. en we kunnen nog wel even doorgaan...

De inrichting van het hotel lijkt in diezelfde tijd te zijn blijven hangen... De kamer is gelukkig wat meer ge-update!

zaterdag 25 september 2010

Op zoek naar Blue Canyon

We zijn laat vandaag. Heel laat! Pas iets voor tienen lopen we de kamer uit richting de auto. Het onbijt hebben we dan allang gemist, maar dat stelt toch niet zoveel voor.

Als eerste rijden we naar de Safeway voor een broodje, ijs en koffie. Het ijs is natuurlijk voor in de cooler. Bij de Starbucks is het chaos. Er staat een meid van een jaar of 15 tegen haar vader te schreeuwen en de man zelf weet niet wat ie moet bestellen.
Als onze bestelling, two double tall cappucinos, wordt neergezet, grist ie de bekers weg en gaat er vandoor met onze koffie! We wachten nog even af, maar als de grote bestelling van de Nederlandse mensen na ons wordt neergezet, geven we aan dat onze bestelling gejat is.
Een van de Nederlandse dames is het er niet mee eens dat wij er tussendoor komen en schrikt zich te pletter als Monique ineens Nederlands tegen haar begint te praten... Met moeite krijgen we een antwoord. Altijd in voor een gezellig praatje die Nederlanders op vakantie. Gelukkig zijn we niet allemaal zo!

Eindelijk rijden we weg en gaan richting Flagstaff. We zijn op weg naar een nog vrij onbekend gebied in het land van de Hopi indianen, Blue Canyon. De locatie wordt niet zomaar vrijgegeven en ook ik ben dagen bezig geweest met het zoeken naar een enigszins leesbare en begrijpelijke routebeschrijving.
Onderweg vertel ik tegen Monique dat het onduidelijk was of we hier een permit voor moeten hebben. Er zijn wel mensen die een permit hebben aangevraagd, maar er zijn ook tientallen mensen die dat niet hebben gedaan.

We vorderen gestaag en een twee uur komen we aan bij de afslag en rijden een gravel/zandweg op. We rijden rustig aan, want je weet niet hoe de weg er onder het zand bij ligt. Maar het gaat goed en na zo'n 15 mile zien we eindelijk Blue Canyon!


Langzaam rijden we het gebied binnen, want wat ziet het er vreemd uit! Het is net of iemand aan het metselen en knutselen is geweest. We rijden naar beneden en komen een waarschuwing tegen dat we de wash niet mogen oversteken als er water in staat.

Als we een stukje verder rijden zien we tot onze spijt dat er inderdaad water in de wash staat. We stappen nog even uit om te kijken hoe erg het is. Misschien kunnen we er alsnog doorheen. Er staat niet zo heel veel water in de wash, maar het is erg modderig en als ik de wash in stap, heb ik in notime klonten modder onder mijn schoenen hangen!
Daar gaan we dus niet door heen en ik op de een of andere manier moet ik zien te keren. Op de aanwijzingen van Monique rij ik achteruit een bocht om en kan ik op een splitsing alsnog draaien.

We besluiten om te kijken of we via de zuidkant het gebied in kunnen komen. Hiervoor moeten we wel naar de hele andere kant en met een lekkere vaart scheuren we over de gravel/zandweg naar de hoofdweg. We rijden helemaal om en missen de afslag, omdat de zijwegen hier niet genummerd worden!

Gelukkig hebben we GPS coördinaten en ik pak de GPS, stop er batterijen in en geef de coördinaten in. We zitten zo'n 45 minuten van het gebied af. We weten dat als we de juiste zijweg hebben gevonden, het in feite immer gerade aus is. Gewoon rechtdoor rijden, dus. We gaan een stuk terug en rijden dan de weg op die de GPS aangeeft. Ook dit is een gravel/zandweg, alleen veel modderiger.

We vorderen gestaag, maar dan zien we ook hier een wash! Hier staat geen water in, maar het is ontzettend modderig met onwijs diepe bandensporen. Omdat het al later is, we hier echt in de middle of nowhere zitten en we ook nog voordat het donker wordt hier weg moeten zijn, rijden we terug.
We willen in dit gebied ook nog wat andere plekken bezoeken, dus hopelijk lukt het over een dag of 2 om het gebied echt in te gaan.

In een lekker tempo rijden we terug naar Page, waar we snel onze vuile kleding in een tas proppen en naar de wasserette rijden. Het is altijd een crime om te gaan zitten wachten tot je was klaar is, maar geloof me: we kijken onze ogen uit!!! Als onze wassen klaar zijn rijden we naar de afhaal Pizzahut, bestellen een paar pizza's en rijden terug naar het hotel, om eindelijk een hapje te eten.

Waterholes Canyon

We hadden afgesproken om vandaag lekker rustig aan te doen. Maar tot mijn verbijstering gaat Monique rond 8 uur haar ding doen. Ik lig lekker op bed tv te kijken en heb helemaal geen zin om eruit te gaan.
Als Monique klaar is, sta ik toch maar op en doe ook mijn ding. Hierna gaan we naar beneden voor het ontbijtje. We eten wat en besluiten naar Lake Powell te gaan.

We rijden de US89 op en na een paar mile slaan we af. We rijden richting de Upper en Lower Antelope Canyon waar we al geweest zijn. Bij de afslag voor Lower Antelope Canyon slaan we weer af en rijden voorbij de parkeerplaats van de canyon. Hier wordt het ook steeds drukker en ik ben blij dat we hier al geweest zijn.

Als we dichter bij Lake Powell komen, zien we toegangspoorten. Op het bord staat dat een weekpas 15 dollar kost. Nu zijn we niet te beroerd om ergens voor te betalen, maar om even een blik te werpen op Lake Powell is het best veel geld.

We draaien dus om en moeten iets nieuws verzinnen. We besluiten naar Waterholes Canyon te gaan. Dit is ook een slotcanyon in het gebied van de Navajo indianen. Ook hier mag je niet zomaar naar toe, maar heb je een permit nodig. Die kunnen we kopen bij de ingang van Upper Antelope Canyon.
Bij de booth aangekomen, vraag ik aan de vriendelijke Navajo of hij ook permits voor Waterholes Canyon verkoopt en dat blijkt zo te zijn. De kosten bedragen 5 dollar per persoon. Prima en we krijgen een formulier om in te vullen en te ondertekenen. Hij legt nog uit waar we moeten zijn en we gaan op pad.

De parkeerplaats hebben we snel gevonden. Er staan al twee auto's, dus dat maakt het makkelijk. We beginnen aan ons voordat-we-gaan-hiken-ritueel. We vullen de waterzakken en de flessen met water en gatorade.
We bekijken nog even waar we heen moeten en steken de weg over. We lopen naar de rand van de canyon, maar no way dat we daar naar beneden kunnen! Ja, het kan wel, maar niet zonder te storten! We lopen dus terug en dan zie ik ineens het licht... Wij lopen hier naar het westen, maar moeten naar het oosten!

We gaan weer naar de overkant en staan weer bij de auto. Maar dan ziet Monique het licht en kunnen we beginnen aan de trail. Eerst volgen we een pad, maar ook dat gaat zo steil naar beneden dat ik het niet zie zitten. Gelukkig deelt Monique na een poging mijn mening en we lopen over slickrock verder naar het oosten.
Dan zien we de eerste cairns staan die de trail aangeven en langzaam dalen we af. Boven ons zien we een man lopen die duidelijk op weg is naar zijn auto.

Als we bijna in de canyon zijn, zien we twee mannen naar boven komen. Dat zijn dus de mensen van de andere auto en dat betekent dat we voorlopig helemaal alleen beneden zullen zijn!
We maken nog een praatje met de mannen en zij vertellen ons welke kant van de canyon het mooiste is. Als we afscheid hebben genomen, lopen we het laatste stukje naar beneden, maar voordat we daar zijn, moeten we het laatste stukje of springen of gewoon naar beneden glijden. We kiezen voor het laatste.

We lopen eerst naar rechts en de kleuren van de canyon worden zo ontzettend mooi gekleurd.

De canyon wordt al snel smaller en smaller tot het punt komt waar we wel verder kunnen, maar zo ver naar beneden moeten, dat we ons afvragen of we nog wel terug kunnen komen. Dus lopen we de andere kant op.
Ook deze kant is erg mooi, maar inmiddels staat de zon pal boven de canyon en het is heet... heel erg heet...

Dat houdt ons niet tegen en we lopen stug door. Ook hier wordt de canyon steeds smaller en smaller, totdat we ons moeten ophijsen en laten zakken via de wanden. We worden nog eens lenig op onze oude dag.

Net als we een giga stap moeten nemen om een hoogteverschil te kunnen overbruggen, staat er een bord dat we niet verder kunnen. Monique probeert nog wel of ze verder kan komen, maar ziet het toch niet zitten. Dus gaan we het stuk weer terug.


We lopen naar een breder punt van de canyon en ineens zie ik boven me een cairn staan. Dat betekent dat we hier ook naar boven kunnen en dan bovenlangs over het slickrock kunnen lopen. Dat is weer wat anders dan het rulle zand in de canyon.

Net als Monique haar camera in haar rugzak stopt, zien we een man en vrouw aan komen lopen. Het blijken Nederlanders te zijn. Nu zijn Nederlanders vaak niet zo gezellig, maar dit stel is wel in voor een praatje. Ook zij zijn ervaren Amerika gangers en zoeken hun weg buiten de vastgelegde paden.

Ze vertellen dat ze naar Kelly's Grade zijn gegaan. Hiervoor moet je een wash oversteken. Zonder problemen hebben ze dat gedaan en een paar mile verderop besluiten ze in de wash te gaan lunchen. Wel valt het hun op dat er een vliegtuigje boven hun cirkelt.
Na de lunch lopen ze de wash uit en een half uurtje later loopt de wash vol met water! Hadden ze iets later gaan lunchen, dan hadden ze dik in de problemen gezeten!

Voor dit soort flashfloods wordt continu gewaarschuwd in dit gebied en ook wij zijn er heel alert op! Al is het in het gebied nog zo'n mooi weer, als het 30 tot 50 kilometer verderop regent, dan nog kan een flashflood in jouw gebied ontstaan!
In de loop der jaren hebben we wel de verhalen gehoord van mensen die worden meegevoerd door een flashflood. Zij hebben geen vel meer op hun lichaam zitten. Het wordt gewoon gestript door alles wat wordt meegevoerd!
Deze mensen hebben geluk gehad, maar moesten de nacht doorbrengen in hun auto! Ach, het levert een leuk en spannend vakantieverhaal op...

We nemen weer afscheid en op handen en voeten gaan we naar boven. Boven aangekomen lopen we via het slickrock terug naar de auto, waar we eerst onze rugzakken afgooien en een het restant Gatorade opdrinken. We stappen weer in en gaan voor een pitstop terug naar het hotel.

Daarna gaan we informeren naar de trails rondom Page, maar het wordt ons allemaal afgeraden. Te zanderig, te modderig, net ondergelopen met water! Het zit ons niet mee dit jaar...
Dan gaan we maar naar Lake Powell, het punt Lone Rock. Ook hier moeten we entree betalen, maar dan wordt gevraagd of we een American The Beautifull pas hebben. Die hebben we en die blijkt dus goed te zijn voor entree tot het Recreation Area.
De geasfalteerde weg loopt af en het zand begint. Geen probleem voor onze auto tot we een pick up truck vast zien zitten! Hmm... we besluiten om toch maar weer weg te gaan, want we hebben geen behoefte om ook vast te zitten hier.

We rijden terug naar Page, kleden ons om voor het zwembad en denken nog even lekker te gaan zwemmen. Fout! Het water is weer eens ijs- en ijskoud! Monique gaat toch nog een stukje het water in, maar komt er al snel uit. Ik hou het bij bungelen...

donderdag 23 september 2010

Van Torrey naar Page via een omweg

Als eerste bedankt weer voor al jullie reacties. Het blijft leuk om ze te lezen, dus ga vooral zo door! Keep 'm coming! :-)

Ja hoor, we vertrekken weer en we zien weer wolken. Maar ook schijnt de zon nog in Torrey. De bewolking lijkt dus geen regen te bevatten.
We doen ons ding, ik zet koffie en gooi per ongeluk de koffie in het waterreservoir! Helemaal niet erg, de koffie drinken we toch gewoon op.

We checken uit en gaan op weg naar het tankstation. We zijn er inmiddels wel over uit dat dit voorlopig de laatste keer is geweest dat we hier waren. Mooie omgeving, maar we hebben Torrey en omgeving wel gezien.
Na het tanken, ijs voor de cooler en een betere bak koffie gaan we op pad via de Scenic Byway 12. Echt een prachtroute!

We kijken onze ogen weer uit en zoals altijd is Monique op zoek naar het perfecte berkenbossie om te fotograferen. We zien er een paar, de foto's worden gemaakt, maar we zullen zien of het echt de perfecte bossies zijn.
Via deze prachtweg komen we aan in Boulder. Nou denk je dat in Torrey niets te beleven is, maar geloof me, het kan nog veel erger! Welkom in Boulder en goodbye Boulder!

We rijden door naar Escalante. Dat ziet er beter uit. Nog steeds via de UT 12 komen we in Grand Staircase Escalante National Monument. Als je het zo ziet, is er niets moois aan, maar als je naar beneden kijkt en de vallei ziet liggen: PRACHTIG!
Voor de rest vind ik het gewoon een machtig park om te zien... Zeker door de bewolking die boven het monument hangt.

We hebben tijd genoeg om een leuke hike te doen en hebben onze zinnen gezet op Zebra Canyon. Deze slotcanyon ligt aan de Hole in the Rock Road (tja, ik verzin het echt niet zelf). Deze weg wordt slechter met regen, maar er wordt niet gewaarschuwd dat we echt een high clearance nodig hebben.

Des te dichter we bij milepaal 65 (onze afslag) des te donkerder wordt de lucht... En ja hoor, als we vlakbij komen begint het te stortregenen! Aangezien we geen regenkleding mee hebben, en het ten zeerste wordt afgeraden om met regen een slotcanyon binnen te gaan, besluiten we om door te rijden. We bekijken de mogelijkheden en besluiten naar Kolob Reservoir te rijden. Dit ligt aan de UT 14, een andere prachtweg die dwars door Cedar Breaks loopt.

Maar ook hier laat het weer ons in de steek. Op de UT 14 krijgen we een aantal fikse buien over ons heen. Gelukkig wordt het droger als we naar Kolob Reservoir rijden. De weg ernaartoe is lang... heel lang en kronkelig. Dus gas geven gaat wel, maar gas terugnemen moet al snel. De weg gaat over in een gravelroad, maar die is goed te rijden. Wel rijden we zowat over een paar schapen heen, die ineens besluiten om de weg over te steken! Helemaal overstuur rennen die schapen als een dolle achter elkaar aan!

Gelukkig voor hen rijden wij snel door en komen eindelijk bij Kolob Reservoir aan. Ook hier is het mooi en zonnig! We blijven hier niet zolang. We kunnen wel rond het meer rijden, maar de weg wordt steeds slechter en als voor de zoveelste keer onze hersenen van hun plek zijn gevallen, besluiten we om te draaien.
We rijden de lange weg terug naar UT 14. De schapen zijn inmiddels gekalmeerd en zijn rustig aan het grazen.

Alsof de duvel ermee speelt begint het weer te stortregenen als we de UT 14 op rijden. Het is zo slecht dat foto's maken geen optie is. Dus rijden we door richting Page. Pas aan het einde van UT 14 wordt het beter, maar kijken we tegen een heel donkere lucht aan!
Als we op de 89 zitten, begint het echt te stortregenen! Zelfs op de snelste stand houden de ruitenwissers de ramen niet schoon. Gelukkig zien we het in de verte lichter worden en al snel wordt het droog.

Rond 18 uur komen we in ons hotel aan. We checken in, gaan onze spullen naar de kamer brengen en besluiten al snel te gaan eten.

woensdag 22 september 2010

Cathedral Valley Loop en Little Egypt

Vanmorgen ging om kwart voor 6 de wekker! Kwart voor 6! Je leest het goed. We willen weer een keer een zonsopgang zien en moeten dus vroeg weg.
Monique staat als eerste op. Is zij normaal gesproken degene die in denial is, vandaag ben ik het! Maar het enige dat zij doet is de fan uitzetten, het koffie apparaat aanzetten om daarna haar bed weer in te duiken! Het is dan ook erg frisjes in de cabin.

Uiteindelijk lonkt die mooie zonsopgang toch en staan we allebei op. Monique wil weten hoe koud het buiten is en die vindt het erg koud! Ik ga pas naar buiten als ik helemaal klaar ben en trek meteen mijn jack aan. Komt die ook nog eens van pas...

Inmiddels begint het al te schemeren en we gaan snel op weg. Maar in de haast zien we de afslag niet die we moeten hebben! Da's balen, want nu moeten we een stuk terug rijden.

We zijn op weg naar een vrij onbekend gebied in Capitol Reef National Park, de Cathedral Valley Loop. De loop kun je op twee punten starten. Bij de rivier de Ford en een paar mile verderop. We hebben gekozen voor het tweede startpunt, omdat we daar de zon in de rug zullen hebben. Het enige is dat je de rivier moet oversteken. Staat daar geen water in, dan is het geen probleem. Maar wij zijn gisteren al gaan kijken bij de rivier of we 'm kunnen oversteken, maar helaas. Hij staat vol met water. Dat houdt ons niet tegen, het betekent alleen dat we terug moeten rijden naar het punt waar we ook begonnen zijn.
Omdat we te ver zijn gereden, missen we natuurlijk de zonsopgang, maar het gaat een stralend mooie dag te worden, met een strakblauwe hemel en daar doen we het ook wel voor.

We rijden de trail op en ik bedenk me dat ik heb vergeten te checken of we hier een high clearance voor nodig hebben, maar zo bedenk ik me, als het niet gaat, kan ik altijd terug. Af en toe zitten een er een paar rotstukken tussen, maar over het algemeen vorderen we gestaag.

Op een gegeven moment komt de start van de loop in zicht en lijkt het wegdek iets beter te worden. Maar dat blijkt maar uiterlijke schijn te zijn...
We rijden door rul zand en dat is toch klote! Heel zwaar en niet prettig rijden. Ik ben blij met de AWD (All wheel drive), want met een 2x2 hadden we allaaaaang vastgezeten.

Toch rijden we stug door. We zijn hier niet voor niets gekomen. Het eerste punt dat we bereiken is bij de twee tempels: Temple of the Sun en Temple of the Moon.
Temple of the Moon

Temple of the Sun
Daarna rijden we weer verder naar Glass Mountain. Hier moeten kristallen in zitten, maar we nemen niet de moeite om dit van dichtbij te gaan kijken.

We rijden weer verder en over dezelfde pokkeweg komen we aan bij Gypsum Sinkhole. Hier sta ik twee tellen in een gigantisch gat te kijken. Spannend...

We stappen weer in en rijden verder door zand en over keien, die zo nu en dan de onderkant van de auto raken, naar Overlook Point. Zo mogelijk wordt de weg hier nog slechter en heel voorzichtig rij ik de berg op.
Bij de overlook hebben we een prachtig uitzicht over de valley. Als ik naar de andere kant kijk, zie ik de helling van Scenic Byway 12. Daar zullen we morgen (weer) rijden.
Ik zeg tegen Monique dat ik terug wil naar de UT 24. Na een paar uur bereiken we heelhuids de hoofdweg weer. Pfff... dat hebben we ook weer achter de rug.

Het is pas rond 12 uur en we gaan terug naar de cabin om rustig te kijken wat we verder gaan doen. Ik pak de atlas van Utah en ga toch weer op zoek naar Little Egypt. Na wat turen op de kaart, vind ik het weer. Het blijkt helemaal niet te liggen aan de UT 24, maar aan de 95!

Snel gaan we weer op weg en zowaar in een keer rijden we naar Little Egypt. Het heeft wel wat weg van Goblin Valley, alleen is het veel kleiner. De reden waarom het Little Egypt is genoemd, is omdat de ontdekkers de vormsels vonden lijken op de tempels van Egypte... Nu heb ik veel fantasie, maar die tempels zie ik er niet zo in... Wel hele andere dingen...

Allebei vinden we het een beetje tegenvallen en we rijden terug richting de cabin. Als we in Fruita district komen, begint Monique te zeuren dat ze nooit een foto mag maken van Beh..-dinges cabin. Acuut stop ik daar, zodat we kunnen lezen dat in 1882 een gezin van 10 mensen in de cabin woonden! Ongelooflijk! Monique maakt haar foto en we rijden door.
Bij de Fruita school zegt Monique opnieuw dat ze nooit een foto mag maken, dus ook hier stop ik direct! Hierna rijden we nog even naar het begin van Capitol Reef, zodat ze daar ook nog een foto kan maken van de boomgaard en van Castle Rock.
Hierna gaan we naar de cabin om nog wat te relaxen. Ik plof op mijn bed neer met mijn voeten bungelend over de rand en Monique loopt even naar het winkeltje. Een half uurtje later komt zij terug en schrik ik wakker...

dinsdag 21 september 2010

Little Wild Horse Canyon

Vanmorgen hebben we voor het eerst wat bewolking. Niet heel schokkend, want de zon komt ook nog kijken en de temperatuur iss nog steeds goed.

Dat het bewolkt is vinden we niet zo erg. We vertrekken vandaag uit Moab, maar eerst is het opruimen. We moeten de handdoeken en beddengoed wassen en voordat we weggaan, moet het in de droger liggen. We hebben bedacht om eerst alles in de was te gooien, daarna boodschappen te gaan doen en daarna de was in de droger te gooien. Want niets is vervelender dan op pad willen en te moeten wachten. Als je dan toch weg moet, dan maar zo snel mogelijk!
Maar het blijkt niet nodig te zijn. De was is al klaar voordat wij naar de supermarkt gaan. Dus hebben we alle meuk in de auto geladen en zijn we op weg gegaan.
Eerst naar de supermarkt om water te halen, daarna naar het tankstation en op weg gaan we.

Op de Interstate 70 de navigatie nog maar even aangezet, want we weten niet meer welke afslag we moeten hebben. Maar het staat netjes aangegeven. We zijn op weg naar Torrey en rijden via Hanksville. De route naar Hanksville is een drama! Saai, saaier, saaist... Het enige hoogtepunt onderweg is Goblin Valley, maar daar zijn we al twee keer geweest. Een derde keer vinden we te veel. Maar vlak bij Goblin Valley ligt Little Wild Horse Canyon!
Hier wilden we vorig jaar al naar toe, maar toen konden we de rivier niet oversteken. De weg naar de rivierbedding was toen al zo modderig dat de modder op het dak van de auto lag!
We besluiten om een nieuwe poging te wagen en we rijden de weg op naar de rivier en tot onze verbazing hebben ze zowaar een gravelroad neergelegd. Niks modder! Ook de rivierbedding is voorzien van een mooi gravel laag. Niet dat het het water tegenhoudt, maar vandaag kunnen we er mooi overheen rijden.

Na een paar mile zien we de parkeerplaats. We zetten de auto neer, pakken de rugzakken, water en stokken en gaan op weg. Al snel komen we bij de rivierbedding waar we een stuk doorheen moeten. Daarna volgen we het pad omhoog, omdat we denken dat we niet verder door de bedding kunnen. Dat valt tegen, maar met goed kijken waar je je voeten neer zet, lukt het best. Op een gegeven moment kom ik op een punt waar ik gebukt onder een rots door moet, met een heel klein stukje richel om mijn voeten op te zetten. Hmmm... dat dacht ik dus niet! Dus we lopen een stukje terug en daar zien we een paadje dat wat makkelijker te doen is.

We gaan naar beneden en steken de bedding over en lopen het begin van de canyon in. We vorderen gestaag en de canyon wordt steeds smaller. Maar we zijn er nog niet. De canyon waar wij heen gaan, is zo smal, dat je beide wanden kunt aanraken!

Eindelijk komt de canyon in zicht. Ik loop nog niet door, maar wacht tot Monique er is. Zij heeft wat langer de tijd nodig, omdat ze natuurlijk de foto's moet maken. Monique loopt als eerste de canyon in en ik loop er vlak achteraan. We hebben wat meters gemaakt als ik Monique 'gatver' hoor zeggen en ik haar vraag wat er aan de hand is. "Sp..." hoor ik haar zeggen en zonder verder te kijken of na te denken draai ik me om, ik neem een sprong en ben de canyon weer uit!
Monique komt vlak achter mij aan en zegt dat er wel 100 spinnen rondliepen! Op de grond, op de wanden... Ik griezel en zeg meteen dat ik de canyon niet meer in ga! Ik HAAT spinnen! Bah! Monique wil ook niet meer en we besluiten om terug te lopen naar de auto.

Bij de auto aangekomen, eten we wat voordat we weer verder rijden in de richting van Torrey via de UT 24. Een schitterende route en absoluut niet saai te noemen.

Op zo'n 20 mile ten zuiden van Hanksville moet Little Egypt liggen en ook hier willen we graag naar toe. Volgens de gegevens staat de weg er naar toe aangegeven. Maar helaas, nergens zien we een bordje met de straatnaam. Het lijkt er op dat het is weggehaald. Toch nog maar eens nakijken als we weer terug zijn...

We rijden verder door naar Torrey en gaan op zoek naar onze cabin. Met 5 minuten ben ik ingecheckt en lopen we de cabin binnen. Basic is het woord dat hier past, maar we hebben wel Wifi!

We gaan eten bij Café Diablo. Hier zijn we vorig jaar ook geweest en dat was zooo lekker en het eten wordt opgemaakt als een stel kunstwerkjes! Al bij het voorgerecht slaan de vlammen bij Monique uit! Wat zij heeft is pittig en ik lach haar openlijk uit! Maar gelukkig is het hoofdgerecht iets minder pittig... Het nagerecht slaat alles! Ik denk een plak chocolade cake te krijgen, maar krijg een stuk taart waar 3 man van kunnen eten...

maandag 20 september 2010

Shäfer Trail in de herhaling

Ik schrik wakker, kijk op de klok en sta meteen naast mijn bed! Half 8! Verslapen… Ja, verslapen, want om half 8 hadden we de jeep willen ophalen.

Inderdaad, we hebben weer een gemodificeerde jeep gehuurd. Als we rond kwart over 8 (recordtijd) bij Canyonlands Jeep Rentals aankomen, mag ik eerst tig handtekeningen zetten. Nee, ik zal geen nieuwe trails maken. Nee, ik zal zorgen dat we niet omvallen. Ja, als ik schade maak, kost dat me in ieder geval 3000 dollar! Nee, ik zal niet op de verboden trails gaan rijden… En zo mag ik nog een paar keer mijn krabbel plaatsen.

Als dat allemaal achter de rug is, lopen we naar de Jeep en bekijken als eerste de schade die al op de auto zit. Daar wil ik natuurlijk niet de schuld van krijgen. Als ook dat achter de rug is, krijg ik een snel-opfris-cursus vierwiel rijden en daarna mogen we op pad. Dit keer krijgen we een groene Jeep Wrangler mee. Spuuglelijke kleur, maar het heeft een stuur, vier wielen en een hoge bodemvrijheid!

We besluiten om naar Klondike Bluffs te rijden. Dit is een moderate trail, niet te makkelijk, maar ook niet te moeilijk! Perfect voor ons dus.
We rijden zo’n 15 mile naar het noorden en slaan af. Het eerste stuk van de trail hadden we ook nog wel met onze eigen huurbak kunnen rijden, dus we slaan na een mile af naar een andere trail. Hmmm… dit lijkt er meer op! Maar al snel komen we erachter dat we niet goed zitten en gaan toch maar terug naar de hoofdtrail.

Als we een paar mile verder gereden zijn, komen we bij een parkeerplaats met het begin van Klondike Bluffs Trail.

Monique kijkt nog even naar de waarschuwingen op het bord, maar dan rijden we verder. Het eerste stuk gaat lekker. We rijden door rul en diep zand en natuurlijk vergeet ik om terug te schakelen naar low 4! Gelukkig gaat het goed, ik geef gewoon wat meer gas en komen we al snel weer op wat hardere ondergrond.

We gaan verder en het terrein wordt steeds ruiger en ruiger. De rotsen worden groter en we hangen zo nu en dan half in de lucht, op zo'n 45 graden. Als we weer een stukje verder zijn, komen we bij een geul waar ik eerst met argusogen naar ga zitten kijken! Moet ik hier doorheen? Hoe dan? En hoe gaat de trail dan verder?
Ik pak het boek erbij en daar staat wel in beschreven hoe we er het beste door heen kunnen, maar eerlijk gezegd zie ik het niet zitten. Ik rij een stukje achteruit en rij bovenlangs, maar ook daar kijk ik tegen dezelfde geul aan. Wel zie ik bandensporen, van auto's, fietsen en quads. Ik stap uit en ga alles maar eens van wat dichterbij bekijken. Even verderop ligt een gigantisch rotsblok op de trail, waar ik omheen zou moeten laveren. Zou best lukken, maar ik denk aan mijn eigen risico van 3000 dollar!

Al snel zijn we het er over eens: als ik er geen vertrouwen in heb, dan gaan we niet verder! Nu heb ik wel heel vertrouwen in mezelf, hoor en ik ben ook geen watje die bang uitgevallen is, maar dit zie ik niet zitten. Hier kom ik wel doorheen, maar hoe is het verderop?
We besluiten om te draaien en ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Het is allemaal vrij smal, maar met een paar keer steken kom ik er wel. We rijden een stukje terug en dan kijken we tegen een gat aan! "Zijn we hier net ook vandaan gekomen?" vraag ik aan Monique. "Ja", zegt zij "maar net kwamen we van de andere kant!". Jaja, de logica is bij ons nooit ver te zoeken. Omdat ik toch wel een beetje naar dat gat zit te staren, stapt Monique uit om me te wijzen waar ik heen moet. Weer sta ik zo'n 45 graden scheef, maar op de aanwijzigen van Monique rij ik voorzichtig naar beneden en weer omhoog.
Ik pik Monique weer op en we rijden weer een stuk verder als we opnieuw bij een paar fikse rotsblokken aankomen. Ook nu stapt Monique uit om te wijzen waar ik naar toe moet. Zij geeft aan dat ik meer naar links moet rijden en ik geef gas, maar stuiter met auto en al weer terug! Toch blijft Monique wijzen en ik geef opnieuw gas. Ik voel de weerstand van de Jeep, maar blijf gas geven en ineens krijgen de banden grip!
Ik schiet omhoog en kan nog net op tijd bijsturen, voordat ik een nieuw trail maak!
Ook nu pik ik Monique weer op en we rijden verder. De rottige stukken lijken nu wel achter de rug en ik schakel terug naar Low 4 om door het rulle zand te kunnen rijden.
Eindelijk zien we het beginpunt van de trail in zicht komen en we rijden snel de parkeerplaats op. Pfff... ik wis het zweet van mijn voorhoofd en maak me op voor de rit in de richting van Moab.
Monique wil nog graag een keer de Shäfertrail rijden, dus we gaan op weg naar Canyonlands National Park. Hier is het beginpunt, of eindpunt, van de trail. Het is maar net waar je vandaan komt.
We rijden eerst naar het Visitor center om te kijken of er en welke trails gesloten zijn. De trails die gesloten zijn willen wij niet rijden, dus dat komt mooi uit. We kijken nog even bij het uitkijkpunt of het druk is op de trail en als we zien dat dat niet zo is, gaan we op pad.
En... de trail is slecht, heel heel slecht. Daarbij is het snikheet en zelfs door alleen maar te zitten, zweten we ons een ongeluk! Maar we laten ons natuurlijk niet afschrikken en rijden via de haarspeldbochten naar beneden en zijn weer blij dat we geen tegenliggers tegen komen. Als we in de canyon aankomen, is de trail daar niet veel beter. Toch rijden we door, want we willen nog een keer naar Musselman Arch.
Als we daar bijna zijn, slaan we af en staan een tijdje te kijken naar de Colorado River in de diepte. Er heerst een enorme stilte. We horen geen ander verkeer, mensen of dieren.
Na een tijdje besluiten we om terug te rijden naar de splitsing. Hier kunnen we kiezen of we weer terug rijden via de haarspeldbochten of doorgaan via Potash road. We gaan via Potash Road. Nou, dat wordt de rit van ons leven! Waarschijnlijk zijn de trails door de lange droogte in dit gebied kei- en keihard geworden! Er liggen enorme keien, we schudden continu heen en weer, de auto schudt, knarst, schuurt en maakt herrie... Maar eindelijk komen we op een wat rustiger stuk. We stappen nog een keer uit bij een uitkijkpunt over de Colorado River en zien in de diepte een paar rafters en een motorbootje.

We gaan weer verder en na nog een paar mijlen zien we eindelijk het asfalt opdoemen. Na nog een 20 mile rijden komen we weer in Moab aan. We stoppen bij de MacD om een welverdiende milkshake te halen en rijden door naar het huis. Hier kunnen we de cooler leeghalen en even bijkomen van de rit en de hitte!
Rond een uur of 5 rijden we terug naar Moab om de Jeep af te spoelen en af te tanken. Dat gaat allemaal van een leien dakje en voor we het weten leveren we de sleutels weer in. Ik krijg nog te horen dat ik 10% korting krijg omdat ik eerder een Jeep bij hen heb gehuurd en we krijgen de tip om volgende keer (jaar?) de Onion Trail te gaan rijden. Die houden we in ieder geval in gedachten.
Naast de milkshake vinden we dat we wel een overheerlijke hamburger hebben verdiend en gaan eten bij de Moab Brewery! We zijn gelukkig net op tijd, want even later zit het hele restaurant vol!

zondag 19 september 2010

Op een bootje langs de ....

Vanmiddag maken we een boottochtje. We hebben een tour geboekt en gaan met een jet boat Canyonlands in via de Colorado River!

Iets voor enen komt onze gids aanlopen met in zijn kielzog een lading oudjes! Niets mis mee, maar we voelen ons wel een beetje erg in de minderheid. Onze gids is Andrew en die heeft een droog soort humor waar wij wel om kunnen lachen. Hij komt een beetje sukkelig over maar ondertussen…

We gaan helemaal achterin zitten, lekker in de zon en hopen dat we niet te erg zullen verbranden. Maar Monique heeft nu vrij zicht om foto’s te kunnen maken.
We vertrekken op tijd en op nog geen 25 meter van het dock wordt de boot weer stilgelegd. Andrew gaat het een en ander vertellen. Bijvoorbeeld dat er 65 reddingsvesten aan boord zijn, maar dat het water slechts 2,5 feet diep is. Slaan we om of zinken we, dan kunnen we alsnog naar de kant lopen! Ook vertelt hij dat we zo’n 35 mile het park in zullen gaan en dat we zo’n 40 a 45 mile per uur zullen varen. Dat vinden wij leuk: niks sullig drafje, maar vaart erin!

We gaan weer een stukje verder en stoppen bij Spider Rock Arch. Hier wordt de boot weer stilgelegd en door de stroming liggen we lekker in een kringetje te dobberen, zodat iedereen de kans krijgt om foto’s te maken.
Een stukje verder zien we Jughandle Arch. Deze arch hebben we vorig jaar ook gezien toen we van de Shäfertrail afkwamen en via Potashroad terug reden. Ook hier worden weer de nodige foto’s gemaakt. Deze arch, zo vertelt Andrew, is populair bij de rots klimmers. Ze kunnen in de arch staan met hun voeten op de ene kant en hun armen op de andere kant!

Met een noodgang varen we weer verder. Door de harde wind in mijn gezicht kan ik mijn ogen amper open houden. Maar gelukkig stoppen we regelmatig. Op een gegeven moment stoppen we bij een boothelling waar verschillende rafters bezig zijn hun boten te water te laten. Hier kunnen we, als we moeten, gebruik maken van het toilet. Wij hoeven dat niet en blijven lekker op de boot. Beetje kletsen met anderen en ondertussen verbazen we ons dat het allemaal zolang duurt bij die rafters!

We varen weer verder en komen bij Thelma & Louise Point in Dead Horse Point State Park. Op deze rots is de slotscene van de film opgenomen. In de laatste scene rijden Thelma & Louise van de rots af. Andrew vertelt dat een van zijn collega’s geholpen heeft om spullen naar dit punt te brengen. Dat moest over water, want een andere mogelijkheid is er niet. De filmcrew moest ook toestemming hebben van de Parkservice, maar om toestemming te krijgen moest de filmcrew zich houden aan verschillende regels.
Er mocht geen benzine, olie of andere stoffen van de auto in het water terecht komen. Ook mocht de auto, bij het naar beneden storten, geen rotsen raken. Om dit voor elkaar te krijgen, werd de auto afgeschoten met een katapult!
Nadat de auto was afgeschoten, was de regisseur niet tevreden met het resultaat en moest een tweede auto er aan geloven. Dit keer werd het neerkomen van de auto wel goed bevonden, maar uiteindelijk werd de scene nooit vertoond in de film. De film eindigt op het moment dat de auto net loskomt van de grond!
De verklaring van de regisseur was dat het wel eens te definitief zou zijn voor het filmpubliek! Nou, geloof me… als je ziet hoe hoog die rotsen zijn, dan weet je dat het wel definitief is!

We stoppen weer op een plekje waar we een stukje kunnen wandelen. Ook nu blijven we op de boot, we drinken wat en we kletsen wat met de oudjes, die het bijzonder vinden dat we hier gewoon heen vliegen, een auto huren en gaan rijden!

Uiteindelijk komen in Canyonlands National Park. Officieel zijn we hier in niemandsland. Er is niemand, er woont niemand, je hoort niemand! Hier varen we nog een klein stukje in en dan is het alweer tijd om terug te varen.
Als we weer bij Potashroad komen, zien we een paar klimmers die gaan proberen om ’Wall Street’ te beklimmen. Het wordt zo genoemd omdat de rotsen vrij recht naast elkaar staan. Andrew vertelt dat de steen van de rotsen vrij zacht is en wijst ons op plaatsen waar de touwen van de klimmers enorm inkepingen hebben achtergelaten. Ook vertelt hij dat het regelmatig gebeurd dat een klimmer naar beneden valt. Soms worden ze dan ook nog eens overreden door een aanstormende auto! “That’s an extra bad day“, is het commentaar van Andrew!

Hierna komen we al snel aan bij de aanlegplaats en gaan we terug naar het huisje omdat we wel zin hebben in een bakkie leut, maar om er vervolgens achter te komen dat de koffie op is…