Cathedral Wash in Lees Ferry, Jacob Lake en Coral Pink Sanddunes State Park

Om iets voor half 9 schrik ik wakker, maar als ik tegen Monique zeg hoe laat het is, zegt zij meteen dat ik Arizona tijd zou aanhouden. Dat klopt en dat betekent een uurtje tijdwinst!

We besluiten voor het gemak in het hotel te ontbijten en rond 9 uur zijn we op weg naar Lees Ferry. Allebei hadden we geen zin in weer een lange rit naar de omgeving van Blue Canyon, dus houden we het iets dichterbij huis. We rijden terug naar Lees Ferry om de hike naar Cathedral Wash te doen.

Als we aankomen bij Cathedral Wash begint het ritueel. Waterzakken en flessen vullen en op pad kunnen we. De hele tijd lopen we door een wash, met keien, zand en vrij harde ondergrond.

We vorderen gestaag en het gaat wel lekker ondanks de warmte. Naarmate we langer lopen worden de keien rotsen en moeten we ons weer van onze lenige kant laten zien. De rotsen zijn namelijk zo groot dat we er over heen moeten klimmen!

Geen probleem, been there, done that en we kunnen vrij snel weer doorlopen. Maar als we weer een bocht om zijn, lopen we opnieuw tegen een rotsblok aan. Ook hier klimmen we zonder problemen over heen en we lopen weer verder.
Dan lopen we tegen een wat lastiger rotsblok aan. We bekijken even van welke kant we er het beste overheen kunnen en beginnen aan de klim. Wat het lastig maakt, is de zachte zanderige ondergrond. We hebben dus weinig grip en glijden half naar beneden. Alles gaat goed, we komen weer heelhuids beneden en we gaan vol goede moed weer verder.

Maar dan... we lopen de volgende bocht om en lopen tegen een gigantische muur aan! De wash loopt hier dood! Huh?! Is dit het al? Hoe dan ook, we kunnen op geen enkele manier verder en beginnen weer aan de terugtocht.
Dezelfde rotsblokken moeten we over, maar nu gaat het een stuk sneller, omdat we weten hoe we er het beste over heen kunnen.

Als we weer bij het begin komen, drinken we allebei 1,5 liter Gatorade leeg voordat we weer in de auto stappen. Monique pakt het boek er nog eens bij en zegt dat we toch de goeie wash hebben gehad!
Pff... gelukkig! Nemen we toch een keer de juiste trail. En het was een leuke trail, maar iets minder leuk om te fotograferen.

We beginnen aan de terugtocht naar Kanab, maar besluiten om onderweg te stoppen bij Jacob Lake. Hier heb ik jaaaaaren geleden de heerlijkste applie pie gegeten. En toen we terugkwamen van de Wave hebben we hier ontzettend lekkere hamburgers gegeten. Het hele dorp stelt niets voor. Het is een benzinepomp, een motel/cabin/camping, een toeristenwinkeltje en een restaurant. En het is de laatste plek waar je nog wat kunt krijgen voordat je naar de North Rim van de Grand Canyon gaat.

We bestellen allebei wat te eten en smikkelen weer als vanouds. Zeker na een hike is het lekker om goed te eten, dus dat doen we dan ook.
Als we weer verder rijden, krijgen we allebei de slappe lach. Precies in het bochtigste stuk van de route, natuurlijk! Waarom we de slappe lach krijgen? Tja, om een paar opmerkingen die ik hier echt niet ga neerzetten!

Als we weer bij het hotel zijn, besluiten we om de zonsondergang in Coral Pink Sanddunes State Park te gaan kijken. We hebben nog even voordat de zon ondergaat en relaxen eerst nog wat op de kamer. Iets voor zessen (Arizona tijd) gaan we op weg naar Coral Pink Sanddunes. De zonsondergang hier is niet zo mooi als eerder in het seizoen, maar het blijft mooi!

Van Page naar Kanab via de Grand Canyon

Vandaag is het weer tijd om te verkassen en gaan we van Page in Arizona naar Kanab in Utah. De afstand tussen de beide plaatsen is maar een kilometer of 100, dus we hebben besloten dat we dat via een omweg gaan doen.

We zitten hier vlakbij de US 89A, de zoveelste scenic route en zullen deze weg nog een keer gaan rijden. Niet alleen komen we langs een prachtige weg, maar hier ligt ook de Navajo Bridge en Lee's Ferry.

Iets voor 9 uur zijn we zover om te vertrekken en gaan eerst wat boodschappen doen bij de Walmart. Daarna gaan we ontbijten bij de Denny's, zodat we voorlopig niet meer hoeven te eten. Net als we hebben afgerekend bij de Walmart komen we erachter dat we brood vergeten zijn. Geen probleem. Na de Denny's rijden we nog even naar de Safeway, kunnen we daar ook meteen koffie halen.

Zo gezegd, zo gedaan. Het ontbijt duurt iets langer dan gepland, maar we hebben de tijd. We rijden naar de Safeway, waar het opnieuw een chaos is bij de Starbucks! De dames achter de balie hebben besloten dat het makkelijker is als ze de bestellingen door elkaar gaan klaarmaken... Geloof me, dat werkt niet! Zeker niet met Fransen en Duitsers die al amper begrijpen wat ze besteld hebben. Maar we krijgen wel onze bestelling zonder dat een ander er mee vandoor gaat.

Hierna gaan we nog maar een keer tanken en dan kunnen we eindelijk op weg. Voordat we het weten zijn we bij Navajo Bridge in Marble Canyon, waar Monique ineens uitroept dat ze aan het bungee jumpen zijn! Ik sla direct af en we gaan een kijkje nemen. Eigenlijk wil ik ook wel, maar ik mag niet van Monique. Zij durft niet, dus dan mag ik ook niet...

Daarna gaan we verder naar Lee's Ferry. Hier staan rotsen op een steeltje! Heel apart, hoe dat houdt... Ik sta er een beetje naar te kijken, voel wat aan die rots, duw er tegen aan, maar het staat echt muurvast!

Hierna rijden we nog door het park, lopen door de snikhitte naar het water waar een paar mannen aan het vliegvissen zijn. Natuurlijk lopen we de hele verkeerde kant uit, waardoor Monique maar één vliegvisser op de foto krijgt.

We rijden door en komen langs de Vermillion Cliffs en Cliffdwellings. Ontzettend mooi allemaal, maar hier komen we eigenlijk niet voor...

We zitten namelijk vlak bij de North Rim van de Grand Canyon en dat is toch wel één van onze favo parken. Zeker de North Rim. Die is veel minder druk dan de South Rim en je hebt hier echt het idee van midden in de Canyon te zijn.
Voordat we het park in komen, rijden we eerst door Kaibab National Forest, waar in de jaren 90 een fikse brand heeft gewoed. Ik vind het er altijd een beetje treurig uitzien, dat verbrande bosgebied. Maar dan...

Dan komen we bij de Meadows en dat is zo'n ontzettend mooi plaatje! Het is hier een stuk kouder, dus veel bomen zijn al aan het verkleuren. Het is geweldig om hier doorheen te rijden.
Als we bij het park aankomen, rijden we eerst naar het Visitor center. We kijken hier even rond, maar besluiten al snel om naar Point Imperial en Cape Royal te gaan. Onderweg voel ik me steeds slaperiger worden en mijn ogen branden alsof ik ze al 24 uur open heb! We stijgen erg snel... Monique zegt later dat zij er ook last van heeft.

Point Imperial is het hoogste punt in de Grand Canyon. Hier kijk je echt de canyon in en dat is geweldig mooi! Ook eten we hier een broodje. terwijl we worden aangevallen door wespen! Ook van die beesten houden we niet zo, dus we eten het broodje nog wat sneller op dan gewoonlijk en rennen terug naar de auto om de etenswaren achter slot en grendel op te sluiten!

We kijken nog even bij het uitkijkpunt de diepte en de verte in en rijden dan snel naar Cape Royal. Dit is het punt waar je werkelijk een magnifiek uitzicht over de canyon hebt.
Hier staat Monique en zit ik een poosje in awe te kijken naar de mooi gekleurde rotsen en we verbazen ons er weer over dat de punten zo ver weg liggen. Het lijkt allemaal zo dichtbij, maar iets wat dichtbij lijkt te zijn, ligt zo maar op 14 kilometer afstand!

Voordat we het weten zijn we toch nog zo'n 3 uur in het park geweest en besluiten we om snel door te rijden naar Kanab. Ik ben even vergeten dat Kanab in Utah ligt en dat we weer een uur vooruit gaan. Maar zodra ik dat bedenk, besluit ik om gewoon Arizona tijd aan te houden!

In Kanab aangekomen hebben we ons hotel snel gevonden. We verblijven in Parry Lodge, waar de sterren ook gelogeerd hebben. Bij sterren moet je denken aan Humphry Bogart, Anne Bancroft, Lana Turner, Ronald Reagen, Frank Sinatra, Sammy Davis Jr. en we kunnen nog wel even doorgaan...

De inrichting van het hotel lijkt in diezelfde tijd te zijn blijven hangen... De kamer is gelukkig wat meer ge-update!

Op zoek naar Blue Canyon

We zijn laat vandaag. Heel laat! Pas iets voor tienen lopen we de kamer uit richting de auto. Het onbijt hebben we dan allang gemist, maar dat stelt toch niet zoveel voor.

Als eerste rijden we naar de Safeway voor een broodje, ijs en koffie. Het ijs is natuurlijk voor in de cooler. Bij de Starbucks is het chaos. Er staat een meid van een jaar of 15 tegen haar vader te schreeuwen en de man zelf weet niet wat ie moet bestellen.
Als onze bestelling, two double tall cappucinos, wordt neergezet, grist ie de bekers weg en gaat er vandoor met onze koffie! We wachten nog even af, maar als de grote bestelling van de Nederlandse mensen na ons wordt neergezet, geven we aan dat onze bestelling gejat is.
Een van de Nederlandse dames is het er niet mee eens dat wij er tussendoor komen en schrikt zich te pletter als Monique ineens Nederlands tegen haar begint te praten... Met moeite krijgen we een antwoord. Altijd in voor een gezellig praatje die Nederlanders op vakantie. Gelukkig zijn we niet allemaal zo!

Eindelijk rijden we weg en gaan richting Flagstaff. We zijn op weg naar een nog vrij onbekend gebied in het land van de Hopi indianen, Blue Canyon. De locatie wordt niet zomaar vrijgegeven en ook ik ben dagen bezig geweest met het zoeken naar een enigszins leesbare en begrijpelijke routebeschrijving.
Onderweg vertel ik tegen Monique dat het onduidelijk was of we hier een permit voor moeten hebben. Er zijn wel mensen die een permit hebben aangevraagd, maar er zijn ook tientallen mensen die dat niet hebben gedaan.

We vorderen gestaag en een twee uur komen we aan bij de afslag en rijden een gravel/zandweg op. We rijden rustig aan, want je weet niet hoe de weg er onder het zand bij ligt. Maar het gaat goed en na zo'n 15 mile zien we eindelijk Blue Canyon!

Langzaam rijden we het gebied binnen, want wat ziet het er vreemd uit! Het is net of iemand aan het metselen en knutselen is geweest. We rijden naar beneden en komen een waarschuwing tegen dat we de wash niet mogen oversteken als er water in staat.

Als we een stukje verder rijden zien we tot onze spijt dat er inderdaad water in de wash staat. We stappen nog even uit om te kijken hoe erg het is. Misschien kunnen we er alsnog doorheen. Er staat niet zo heel veel water in de wash, maar het is erg modderig en als ik de wash in stap, heb ik in notime klonten modder onder mijn schoenen hangen!

Daar gaan we dus niet door heen en ik op de een of andere manier moet ik zien te keren. Op de aanwijzingen van Monique rij ik achteruit een bocht om en kan ik op een splitsing alsnog draaien.

We besluiten om te kijken of we via de zuidkant het gebied in kunnen komen. Hiervoor moeten we wel naar de hele andere kant en met een lekkere vaart scheuren we over de gravel/zandweg naar de hoofdweg. We rijden helemaal om en missen de afslag, omdat de zijwegen hier niet genummerd worden!

Gelukkig hebben we GPS coördinaten en ik pak de GPS, stop er batterijen in en geef de coördinaten in. We zitten zo'n 45 minuten van het gebied af. We weten dat als we de juiste zijweg hebben gevonden, het in feite immer gerade aus is. Gewoon rechtdoor rijden, dus. We gaan een stuk terug en rijden dan de weg op die de GPS aangeeft. Ook dit is een gravel/zandweg, alleen veel modderiger.

We vorderen gestaag, maar dan zien we ook hier een wash! Hier staat geen water in, maar het is ontzettend modderig met onwijs diepe bandensporen. Omdat het al later is, we hier echt in de middle of nowhere zitten en we ook nog voordat het donker wordt hier weg moeten zijn, rijden we terug.
We willen in dit gebied ook nog wat andere plekken bezoeken, dus hopelijk lukt het over een dag of 2 om het gebied echt in te gaan.

In een lekker tempo rijden we terug naar Page, waar we snel onze vuile kleding in een tas proppen en naar de wasserette rijden. Het is altijd een crime om te gaan zitten wachten tot je was klaar is, maar geloof me: we kijken onze ogen uit!!! Als onze wassen klaar zijn rijden we naar de afhaal Pizzahut, bestellen een paar pizza's en rijden terug naar het hotel, om eindelijk een hapje te eten.

Waterholes Canyon

We hadden afgesproken om vandaag lekker rustig aan te doen. Maar tot mijn verbijstering gaat Monique rond 8 uur haar ding doen. Ik lig lekker op bed tv te kijken en heb helemaal geen zin om eruit te gaan.
Als Monique klaar is, sta ik toch maar op en doe ook mijn ding. Hierna gaan we naar beneden voor het ontbijtje. We eten wat en besluiten naar Lake Powell te gaan.

We rijden de US89 op en na een paar mile slaan we af. We rijden richting de Upper en Lower Antelope Canyon waar we al geweest zijn. Bij de afslag voor Lower Antelope Canyon slaan we weer af en rijden voorbij de parkeerplaats van de canyon. Hier wordt het ook steeds drukker en ik ben blij dat we hier al geweest zijn.

Als we dichter bij Lake Powell komen, zien we toegangspoorten. Op het bord staat dat een weekpas 15 dollar kost. Nu zijn we niet te beroerd om ergens voor te betalen, maar om even een blik te werpen op Lake Powell is het best veel geld.

We draaien dus om en moeten iets nieuws verzinnen. We besluiten naar Waterholes Canyon te gaan. Dit is ook een slotcanyon in het gebied van de Navajo indianen. Ook hier mag je niet zomaar naar toe, maar heb je een permit nodig. Die kunnen we kopen bij de ingang van Upper Antelope Canyon.
Bij de booth aangekomen, vraag ik aan de vriendelijke Navajo of hij ook permits voor Waterholes Canyon verkoopt en dat blijkt zo te zijn. De kosten bedragen 5 dollar per persoon. Prima en we krijgen een formulier om in te vullen en te ondertekenen. Hij legt nog uit waar we moeten zijn en we gaan op pad.

De parkeerplaats hebben we snel gevonden. Er staan al twee auto's, dus dat maakt het makkelijk. We beginnen aan ons voordat-we-gaan-hiken-ritueel. We vullen de waterzakken en de flessen met water en gatorade.
We bekijken nog even waar we heen moeten en steken de weg over. We lopen naar de rand van de canyon, maar no way dat we daar naar beneden kunnen! Ja, het kan wel, maar niet zonder te storten! We lopen dus terug en dan zie ik ineens het licht... Wij lopen hier naar het westen, maar moeten naar het oosten!

We gaan weer naar de overkant en staan weer bij de auto. Maar dan ziet Monique het licht en kunnen we beginnen aan de trail. Eerst volgen we een pad, maar ook dat gaat zo steil naar beneden dat ik het niet zie zitten. Gelukkig deelt Monique na een poging mijn mening en we lopen over slickrock verder naar het oosten.

Dan zien we de eerste cairns staan die de trail aangeven en langzaam dalen we af. Boven ons zien we een man lopen die duidelijk op weg is naar zijn auto.

Als we bijna in de canyon zijn, zien we twee mannen naar boven komen. Dat zijn dus de mensen van de andere auto en dat betekent dat we voorlopig helemaal alleen beneden zullen zijn!
We maken nog een praatje met de mannen en zij vertellen ons welke kant van de canyon het mooiste is. Als we afscheid hebben genomen, lopen we het laatste stukje naar beneden, maar voordat we daar zijn, moeten we het laatste stukje of springen of gewoon naar beneden glijden. We kiezen voor het laatste.

We lopen eerst naar rechts en de kleuren van de canyon worden zo ontzettend mooi gekleurd.

De canyon wordt al snel smaller en smaller tot het punt komt waar we wel verder kunnen, maar zo ver naar beneden moeten, dat we ons afvragen of we nog wel terug kunnen komen. Dus lopen we de andere kant op.
Ook deze kant is erg mooi, maar inmiddels staat de zon pal boven de canyon en het is heet... heel erg heet...

Dat houdt ons niet tegen en we lopen stug door. Ook hier wordt de canyon steeds smaller en smaller, totdat we ons moeten ophijsen en laten zakken via de wanden. We worden nog eens lenig op onze oude dag.

Net als we een giga stap moeten nemen om een hoogteverschil te kunnen overbruggen, staat er een bord dat we niet verder kunnen. Monique probeert nog wel of ze verder kan komen, maar ziet het toch niet zitten. Dus gaan we het stuk weer terug.

We lopen naar een breder punt van de canyon en ineens zie ik boven me een cairn staan. Dat betekent dat we hier ook naar boven kunnen en dan bovenlangs over het slickrock kunnen lopen. Dat is weer wat anders dan het rulle zand in de canyon.

Net als Monique haar camera in haar rugzak stopt, zien we een man en vrouw aan komen lopen. Het blijken Nederlanders te zijn. Nu zijn Nederlanders vaak niet zo gezellig, maar dit stel is wel in voor een praatje. Ook zij zijn ervaren Amerika gangers en zoeken hun weg buiten de vastgelegde paden.

Ze vertellen dat ze naar Kelly's Grade zijn gegaan. Hiervoor moet je een wash oversteken. Zonder problemen hebben ze dat gedaan en een paar mile verderop besluiten ze in de wash te gaan lunchen. Wel valt het hun op dat er een vliegtuigje boven hun cirkelt.
Na de lunch lopen ze de wash uit en een half uurtje later loopt de wash vol met water! Hadden ze iets later gaan lunchen, dan hadden ze dik in de problemen gezeten!

Voor dit soort flashfloods wordt continu gewaarschuwd in dit gebied en ook wij zijn er heel alert op! Al is het in het gebied nog zo'n mooi weer, als het 30 tot 50 kilometer verderop regent, dan nog kan een flashflood in jouw gebied ontstaan!
In de loop der jaren hebben we wel de verhalen gehoord van mensen die worden meegevoerd door een flashflood. Zij hebben geen vel meer op hun lichaam zitten. Het wordt gewoon gestript door alles wat wordt meegevoerd!
Deze mensen hebben geluk gehad, maar moesten de nacht doorbrengen in hun auto! Ach, het levert een leuk en spannend vakantieverhaal op...

We nemen weer afscheid en op handen en voeten gaan we naar boven. Boven aangekomen lopen we via het slickrock terug naar de auto, waar we eerst onze rugzakken afgooien en een het restant Gatorade opdrinken. We stappen weer in en gaan voor een pitstop terug naar het hotel.

Daarna gaan we informeren naar de trails rondom Page, maar het wordt ons allemaal afgeraden. Te zanderig, te modderig, net ondergelopen met water! Het zit ons niet mee dit jaar...
Dan gaan we maar naar Lake Powell, het punt Lone Rock. Ook hier moeten we entree betalen, maar dan wordt gevraagd of we een American The Beautifull pas hebben. Die hebben we en die blijkt dus goed te zijn voor entree tot het Recreation Area.
De geasfalteerde weg loopt af en het zand begint. Geen probleem voor onze auto tot we een pick up truck vast zien zitten! Hmm... we besluiten om toch maar weer weg te gaan, want we hebben geen behoefte om ook vast te zitten hier.

We rijden terug naar Page, kleden ons om voor het zwembad en denken nog even lekker te gaan zwemmen. Fout! Het water is weer eens ijs- en ijskoud! Monique gaat toch nog een stukje het water in, maar komt er al snel uit. Ik hou het bij bungelen...

Van Torrey naar Page via een omweg

Als eerste bedankt weer voor al jullie reacties. Het blijft leuk om ze te lezen, dus ga vooral zo door! Keep 'm coming! :-)

Ja hoor, we vertrekken weer en we zien weer wolken. Maar ook schijnt de zon nog in Torrey. De bewolking lijkt dus geen regen te bevatten.
We doen ons ding, ik zet koffie en gooi per ongeluk de koffie in het waterreservoir! Helemaal niet erg, de koffie drinken we toch gewoon op.

We checken uit en gaan op weg naar het tankstation. We zijn er inmiddels wel over uit dat dit voorlopig de laatste keer is geweest dat we hier waren. Mooie omgeving, maar we hebben Torrey en omgeving wel gezien.
Na het tanken, ijs voor de cooler en een betere bak koffie gaan we op pad via de Scenic Byway 12. Echt een prachtroute!

We kijken onze ogen weer uit en zoals altijd is Monique op zoek naar het perfecte berkenbossie om te fotograferen. We zien er een paar, de foto's worden gemaakt, maar we zullen zien of het echt de perfecte bossies zijn.

Via deze prachtweg komen we aan in Boulder. Nou denk je dat in Torrey niets te beleven is, maar geloof me, het kan nog veel erger! Welkom in Boulder en goodbye Boulder!

We rijden door naar Escalante. Dat ziet er beter uit. Nog steeds via de UT 12 komen we in Grand Staircase Escalante National Monument. Als je het zo ziet, is er niets moois aan, maar als je naar beneden kijkt en de vallei ziet liggen: PRACHTIG!

Voor de rest vind ik het gewoon een machtig park om te zien... Zeker door de bewolking die boven het monument hangt.

We hebben tijd genoeg om een leuke hike te doen en hebben onze zinnen gezet op Zebra Canyon. Deze slotcanyon ligt aan de Hole in the Rock Road (tja, ik verzin het echt niet zelf). Deze weg wordt slechter met regen, maar er wordt niet gewaarschuwd dat we echt een high clearance nodig hebben.

Des te dichter we bij milepaal 65 (onze afslag) des te donkerder wordt de lucht... En ja hoor, als we vlakbij komen begint het te stortregenen! Aangezien we geen regenkleding mee hebben, en het ten zeerste wordt afgeraden om met regen een slotcanyon binnen te gaan, besluiten we om door te rijden. We bekijken de mogelijkheden en besluiten naar Kolob Reservoir te rijden. Dit ligt aan de UT 14, een andere prachtweg die dwars door Cedar Breaks loopt.

Maar ook hier laat het weer ons in de steek. Op de UT 14 krijgen we een aantal fikse buien over ons heen. Gelukkig wordt het droger als we naar Kolob Reservoir rijden. De weg ernaartoe is lang... heel lang en kronkelig. Dus gas geven gaat wel, maar gas terugnemen moet al snel. De weg gaat over in een gravelroad, maar die is goed te rijden. Wel rijden we zowat over een paar schapen heen, die ineens besluiten om de weg over te steken! Helemaal overstuur rennen die schapen als een dolle achter elkaar aan!

Gelukkig voor hen rijden wij snel door en komen eindelijk bij Kolob Reservoir aan. Ook hier is het mooi en zonnig! We blijven hier niet zolang. We kunnen wel rond het meer rijden, maar de weg wordt steeds slechter en als voor de zoveelste keer onze hersenen van hun plek zijn gevallen, besluiten we om te draaien.

We rijden de lange weg terug naar UT 14. De schapen zijn inmiddels gekalmeerd en zijn rustig aan het grazen.

Alsof de duvel ermee speelt begint het weer te stortregenen als we de UT 14 op rijden. Het is zo slecht dat foto's maken geen optie is. Dus rijden we door richting Page. Pas aan het einde van UT 14 wordt het beter, maar kijken we tegen een heel donkere lucht aan!

Als we op de 89 zitten, begint het echt te stortregenen! Zelfs op de snelste stand houden de ruitenwissers de ramen niet schoon. Gelukkig zien we het in de verte lichter worden en al snel wordt het droog.

Rond 18 uur komen we in ons hotel aan. We checken in, gaan onze spullen naar de kamer brengen en besluiten al snel te gaan eten.

Cathedral Valley Loop en Little Egypt

Vanmorgen ging om kwart voor 6 de wekker! Kwart voor 6! Je leest het goed. We willen weer een keer een zonsopgang zien en moeten dus vroeg weg.
Monique staat als eerste op. Is zij normaal gesproken degene die in denial is, vandaag ben ik het! Maar het enige dat zij doet is de fan uitzetten, het koffie apparaat aanzetten om daarna haar bed weer in te duiken! Het is dan ook erg frisjes in de cabin.

Uiteindelijk lonkt die mooie zonsopgang toch en staan we allebei op. Monique wil weten hoe koud het buiten is en die vindt het erg koud! Ik ga pas naar buiten als ik helemaal klaar ben en trek meteen mijn jack aan. Komt die ook nog eens van pas...

Inmiddels begint het al te schemeren en we gaan snel op weg. Maar in de haast zien we de afslag niet die we moeten hebben! Da's balen, want nu moeten we een stuk terug rijden.

We zijn op weg naar een vrij onbekend gebied in Capitol Reef National Park, de Cathedral Valley Loop. De loop kun je op twee punten starten. Bij de rivier de Ford en een paar mile verderop. We hebben gekozen voor het tweede startpunt, omdat we daar de zon in de rug zullen hebben. Het enige is dat je de rivier moet oversteken. Staat daar geen water in, dan is het geen probleem. Maar wij zijn gisteren al gaan kijken bij de rivier of we 'm kunnen oversteken, maar helaas. Hij staat vol met water. Dat houdt ons niet tegen, het betekent alleen dat we terug moeten rijden naar het punt waar we ook begonnen zijn.
Omdat we te ver zijn gereden, missen we natuurlijk de zonsopgang, maar het gaat een stralend mooie dag te worden, met een strakblauwe hemel en daar doen we het ook wel voor.

We rijden de trail op en ik bedenk me dat ik heb vergeten te checken of we hier een high clearance voor nodig hebben, maar zo bedenk ik me, als het niet gaat, kan ik altijd terug. Af en toe zitten een er een paar rotstukken tussen, maar over het algemeen vorderen we gestaag.

Op een gegeven moment komt de start van de loop in zicht en lijkt het wegdek iets beter te worden. Maar dat blijkt maar uiterlijke schijn te zijn...
We rijden door rul zand en dat is toch klote! Heel zwaar en niet prettig rijden. Ik ben blij met de AWD (All wheel drive), want met een 2x2 hadden we allaaaaang vastgezeten.

Toch rijden we stug door. We zijn hier niet voor niets gekomen. Het eerste punt dat we bereiken is bij de twee tempels: Temple of the Sun en Temple of the Moon.

Temple of the Moon

Temple of the Sun

Daarna rijden we weer verder naar Glass Mountain. Hier moeten kristallen in zitten, maar we nemen niet de moeite om dit van dichtbij te gaan kijken.

We rijden weer verder en over dezelfde pokkeweg komen we aan bij Gypsum Sinkhole. Hier sta ik twee tellen in een gigantisch gat te kijken. Spannend...

We stappen weer in en rijden verder door zand en over keien, die zo nu en dan de onderkant van de auto raken, naar Overlook Point. Zo mogelijk wordt de weg hier nog slechter en heel voorzichtig rij ik de berg op.

Bij de overlook hebben we een prachtig uitzicht over de valley. Als ik naar de andere kant kijk, zie ik de helling van Scenic Byway 12. Daar zullen we morgen (weer) rijden.
Ik zeg tegen Monique dat ik terug wil naar de UT 24. Na een paar uur bereiken we heelhuids de hoofdweg weer. Pfff... dat hebben we ook weer achter de rug.

Het is pas rond 12 uur en we gaan terug naar de cabin om rustig te kijken wat we verder gaan doen. Ik pak de atlas van Utah en ga toch weer op zoek naar Little Egypt. Na wat turen op de kaart, vind ik het weer. Het blijkt helemaal niet te liggen aan de UT 24, maar aan de 95!

Snel gaan we weer op weg en zowaar in een keer rijden we naar Little Egypt. Het heeft wel wat weg van Goblin Valley, alleen is het veel kleiner. De reden waarom het Little Egypt is genoemd, is omdat de ontdekkers de vormsels vonden lijken op de tempels van Egypte... Nu heb ik veel fantasie, maar die tempels zie ik er niet zo in... Wel hele andere dingen...

Allebei vinden we het een beetje tegenvallen en we rijden terug richting de cabin. Als we in Fruita district komen, begint Monique te zeuren dat ze nooit een foto mag maken van Beh..-dinges cabin. Acuut stop ik daar, zodat we kunnen lezen dat in 1882 een gezin van 10 mensen in de cabin woonden! Ongelooflijk! Monique maakt haar foto en we rijden door.

Bij de Fruita school zegt Monique opnieuw dat ze nooit een foto mag maken, dus ook hier stop ik direct! Hierna rijden we nog even naar het begin van Capitol Reef, zodat ze daar ook nog een foto kan maken van de boomgaard en van Castle Rock.

Hierna gaan we naar de cabin om nog wat te relaxen. Ik plof op mijn bed neer met mijn voeten bungelend over de rand en Monique loopt even naar het winkeltje. Een half uurtje later komt zij terug en schrik ik wakker...

Little Wild Horse Canyon

Vanmorgen hebben we voor het eerst wat bewolking. Niet heel schokkend, want de zon komt ook nog kijken en de temperatuur iss nog steeds goed.

Dat het bewolkt is vinden we niet zo erg. We vertrekken vandaag uit Moab, maar eerst is het opruimen. We moeten de handdoeken en beddengoed wassen en voordat we weggaan, moet het in de droger liggen. We hebben bedacht om eerst alles in de was te gooien, daarna boodschappen te gaan doen en daarna de was in de droger te gooien. Want niets is vervelender dan op pad willen en te moeten wachten. Als je dan toch weg moet, dan maar zo snel mogelijk!
Maar het blijkt niet nodig te zijn. De was is al klaar voordat wij naar de supermarkt gaan. Dus hebben we alle meuk in de auto geladen en zijn we op weg gegaan.
Eerst naar de supermarkt om water te halen, daarna naar het tankstation en op weg gaan we.

Op de Interstate 70 de navigatie nog maar even aangezet, want we weten niet meer welke afslag we moeten hebben. Maar het staat netjes aangegeven. We zijn op weg naar Torrey en rijden via Hanksville. De route naar Hanksville is een drama! Saai, saaier, saaist... Het enige hoogtepunt onderweg is Goblin Valley, maar daar zijn we al twee keer geweest. Een derde keer vinden we te veel. Maar vlak bij Goblin Valley ligt Little Wild Horse Canyon!
Hier wilden we vorig jaar al naar toe, maar toen konden we de rivier niet oversteken. De weg naar de rivierbedding was toen al zo modderig dat de modder op het dak van de auto lag!
We besluiten om een nieuwe poging te wagen en we rijden de weg op naar de rivier en tot onze verbazing hebben ze zowaar een gravelroad neergelegd. Niks modder! Ook de rivierbedding is voorzien van een mooi gravel laag. Niet dat het het water tegenhoudt, maar vandaag kunnen we er mooi overheen rijden.

Na een paar mile zien we de parkeerplaats. We zetten de auto neer, pakken de rugzakken, water en stokken en gaan op weg. Al snel komen we bij de rivierbedding waar we een stuk doorheen moeten. Daarna volgen we het pad omhoog, omdat we denken dat we niet verder door de bedding kunnen. Dat valt tegen, maar met goed kijken waar je je voeten neer zet, lukt het best. Op een gegeven moment kom ik op een punt waar ik gebukt onder een rots door moet, met een heel klein stukje richel om mijn voeten op te zetten. Hmmm... dat dacht ik dus niet! Dus we lopen een stukje terug en daar zien we een paadje dat wat makkelijker te doen is.

We gaan naar beneden en steken de bedding over en lopen het begin van de canyon in. We vorderen gestaag en de canyon wordt steeds smaller. Maar we zijn er nog niet. De canyon waar wij heen gaan, is zo smal, dat je beide wanden kunt aanraken!

Eindelijk komt de canyon in zicht. Ik loop nog niet door, maar wacht tot Monique er is. Zij heeft wat langer de tijd nodig, omdat ze natuurlijk de foto's moet maken. Monique loopt als eerste de canyon in en ik loop er vlak achteraan. We hebben wat meters gemaakt als ik Monique 'gatver' hoor zeggen en ik haar vraag wat er aan de hand is. "Sp..." hoor ik haar zeggen en zonder verder te kijken of na te denken draai ik me om, ik neem een sprong en ben de canyon weer uit!
Monique komt vlak achter mij aan en zegt dat er wel 100 spinnen rondliepen! Op de grond, op de wanden... Ik griezel en zeg meteen dat ik de canyon niet meer in ga! Ik HAAT spinnen! Bah! Monique wil ook niet meer en we besluiten om terug te lopen naar de auto.

Bij de auto aangekomen, eten we wat voordat we weer verder rijden in de richting van Torrey via de UT 24. Een schitterende route en absoluut niet saai te noemen.

Op zo'n 20 mile ten zuiden van Hanksville moet Little Egypt liggen en ook hier willen we graag naar toe. Volgens de gegevens staat de weg er naar toe aangegeven. Maar helaas, nergens zien we een bordje met de straatnaam. Het lijkt er op dat het is weggehaald. Toch nog maar eens nakijken als we weer terug zijn...

We rijden verder door naar Torrey en gaan op zoek naar onze cabin. Met 5 minuten ben ik ingecheckt en lopen we de cabin binnen. Basic is het woord dat hier past, maar we hebben wel Wifi!

We gaan eten bij Café Diablo. Hier zijn we vorig jaar ook geweest en dat was zooo lekker en het eten wordt opgemaakt als een stel kunstwerkjes! Al bij het voorgerecht slaan de vlammen bij Monique uit! Wat zij heeft is pittig en ik lach haar openlijk uit! Maar gelukkig is het hoofdgerecht iets minder pittig... Het nagerecht slaat alles! Ik denk een plak chocolade cake te krijgen, maar krijg een stuk taart waar 3 man van kunnen eten...

Shäfer Trail in de herhaling

Ik schrik wakker, kijk op de klok en sta meteen naast mijn bed! Half 8! Verslapen… Ja, verslapen, want om half 8 hadden we de jeep willen ophalen.

Inderdaad, we hebben weer een gemodificeerde jeep gehuurd. Als we rond kwart over 8 (recordtijd) bij Canyonlands Jeep Rentals aankomen, mag ik eerst tig handtekeningen zetten. Nee, ik zal geen nieuwe trails maken. Nee, ik zal zorgen dat we niet omvallen. Ja, als ik schade maak, kost dat me in ieder geval 3000 dollar! Nee, ik zal niet op de verboden trails gaan rijden… En zo mag ik nog een paar keer mijn krabbel plaatsen.

Als dat allemaal achter de rug is, lopen we naar de Jeep en bekijken als eerste de schade die al op de auto zit. Daar wil ik natuurlijk niet de schuld van krijgen. Als ook dat achter de rug is, krijg ik een snel-opfris-cursus vierwiel rijden en daarna mogen we op pad. Dit keer krijgen we een groene Jeep Wrangler mee. Spuuglelijke kleur, maar het heeft een stuur, vier wielen en een hoge bodemvrijheid!

We besluiten om naar Klondike Bluffs te rijden. Dit is een moderate trail, niet te makkelijk, maar ook niet te moeilijk! Perfect voor ons dus.
We rijden zo’n 15 mile naar het noorden en slaan af. Het eerste stuk van de trail hadden we ook nog wel met onze eigen huurbak kunnen rijden, dus we slaan na een mile af naar een andere trail. Hmmm… dit lijkt er meer op! Maar al snel komen we erachter dat we niet goed zitten en gaan toch maar terug naar de hoofdtrail.

Als we een paar mile verder gereden zijn, komen we bij een parkeerplaats met het begin van Klondike Bluffs Trail.

Monique kijkt nog even naar de waarschuwingen op het bord, maar dan rijden we verder. Het eerste stuk gaat lekker. We rijden door rul en diep zand en natuurlijk vergeet ik om terug te schakelen naar low 4! Gelukkig gaat het goed, ik geef gewoon wat meer gas en komen we al snel weer op wat hardere ondergrond.

We gaan verder en het terrein wordt steeds ruiger en ruiger. De rotsen worden groter en we hangen zo nu en dan half in de lucht, op zo'n 45 graden. Als we weer een stukje verder zijn, komen we bij een geul waar ik eerst met argusogen naar ga zitten kijken! Moet ik hier doorheen? Hoe dan? En hoe gaat de trail dan verder?
Ik pak het boek erbij en daar staat wel in beschreven hoe we er het beste door heen kunnen, maar eerlijk gezegd zie ik het niet zitten. Ik rij een stukje achteruit en rij bovenlangs, maar ook daar kijk ik tegen dezelfde geul aan. Wel zie ik bandensporen, van auto's, fietsen en quads. Ik stap uit en ga alles maar eens van wat dichterbij bekijken. Even verderop ligt een gigantisch rotsblok op de trail, waar ik omheen zou moeten laveren. Zou best lukken, maar ik denk aan mijn eigen risico van 3000 dollar!

Al snel zijn we het er over eens: als ik er geen vertrouwen in heb, dan gaan we niet verder! Nu heb ik wel heel vertrouwen in mezelf, hoor en ik ben ook geen watje die bang uitgevallen is, maar dit zie ik niet zitten. Hier kom ik wel doorheen, maar hoe is het verderop?
We besluiten om te draaien en ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Het is allemaal vrij smal, maar met een paar keer steken kom ik er wel. We rijden een stukje terug en dan kijken we tegen een gat aan! "Zijn we hier net ook vandaan gekomen?" vraag ik aan Monique. "Ja", zegt zij "maar net kwamen we van de andere kant!". Jaja, de logica is bij ons nooit ver te zoeken. Omdat ik toch wel een beetje naar dat gat zit te staren, stapt Monique uit om me te wijzen waar ik heen moet. Weer sta ik zo'n 45 graden scheef, maar op de aanwijzigen van Monique rij ik voorzichtig naar beneden en weer omhoog.
Ik pik Monique weer op en we rijden weer een stuk verder als we opnieuw bij een paar fikse rotsblokken aankomen. Ook nu stapt Monique uit om te wijzen waar ik naar toe moet. Zij geeft aan dat ik meer naar links moet rijden en ik geef gas, maar stuiter met auto en al weer terug! Toch blijft Monique wijzen en ik geef opnieuw gas. Ik voel de weerstand van de Jeep, maar blijf gas geven en ineens krijgen de banden grip!
Ik schiet omhoog en kan nog net op tijd bijsturen, voordat ik een nieuw trail maak!
Ook nu pik ik Monique weer op en we rijden verder. De rottige stukken lijken nu wel achter de rug en ik schakel terug naar Low 4 om door het rulle zand te kunnen rijden.
Eindelijk zien we het beginpunt van de trail in zicht komen en we rijden snel de parkeerplaats op. Pfff... ik wis het zweet van mijn voorhoofd en maak me op voor de rit in de richting van Moab.
Monique wil nog graag een keer de Shäfertrail rijden, dus we gaan op weg naar Canyonlands National Park. Hier is het beginpunt, of eindpunt, van de trail. Het is maar net waar je vandaan komt.

We rijden eerst naar het Visitor center om te kijken of er en welke trails gesloten zijn. De trails die gesloten zijn willen wij niet rijden, dus dat komt mooi uit. We kijken nog even bij het uitkijkpunt of het druk is op de trail en als we zien dat dat niet zo is, gaan we op pad.

En... de trail is slecht, heel heel slecht. Daarbij is het snikheet en zelfs door alleen maar te zitten, zweten we ons een ongeluk! Maar we laten ons natuurlijk niet afschrikken en rijden via de haarspeldbochten naar beneden en zijn weer blij dat we geen tegenliggers tegen komen. Als we in de canyon aankomen, is de trail daar niet veel beter. Toch rijden we door, want we willen nog een keer naar Musselman Arch.
Als we daar bijna zijn, slaan we af en staan een tijdje te kijken naar de Colorado River in de diepte. Er heerst een enorme stilte. We horen geen ander verkeer, mensen of dieren.

Na een tijdje besluiten we om terug te rijden naar de splitsing. Hier kunnen we kiezen of we weer terug rijden via de haarspeldbochten of doorgaan via Potash road. We gaan via Potash Road. Nou, dat wordt de rit van ons leven! Waarschijnlijk zijn de trails door de lange droogte in dit gebied kei- en keihard geworden! Er liggen enorme keien, we schudden continu heen en weer, de auto schudt, knarst, schuurt en maakt herrie... Maar eindelijk komen we op een wat rustiger stuk. We stappen nog een keer uit bij een uitkijkpunt over de Colorado River en zien in de diepte een paar rafters en een motorbootje.

We gaan weer verder en na nog een paar mijlen zien we eindelijk het asfalt opdoemen. Na nog een 20 mile rijden komen we weer in Moab aan. We stoppen bij de MacD om een welverdiende milkshake te halen en rijden door naar het huis. Hier kunnen we de cooler leeghalen en even bijkomen van de rit en de hitte!
Rond een uur of 5 rijden we terug naar Moab om de Jeep af te spoelen en af te tanken. Dat gaat allemaal van een leien dakje en voor we het weten leveren we de sleutels weer in. Ik krijg nog te horen dat ik 10% korting krijg omdat ik eerder een Jeep bij hen heb gehuurd en we krijgen de tip om volgende keer (jaar?) de Onion Trail te gaan rijden. Die houden we in ieder geval in gedachten.
Naast de milkshake vinden we dat we wel een overheerlijke hamburger hebben verdiend en gaan eten bij de Moab Brewery! We zijn gelukkig net op tijd, want even later zit het hele restaurant vol!

Op een bootje langs de ....

Vanmiddag maken we een boottochtje. We hebben een tour geboekt en gaan met een jet boat Canyonlands in via de Colorado River!

Iets voor enen komt onze gids aanlopen met in zijn kielzog een lading oudjes! Niets mis mee, maar we voelen ons wel een beetje erg in de minderheid. Onze gids is Andrew en die heeft een droog soort humor waar wij wel om kunnen lachen. Hij komt een beetje sukkelig over maar ondertussen…

We gaan helemaal achterin zitten, lekker in de zon en hopen dat we niet te erg zullen verbranden. Maar Monique heeft nu vrij zicht om foto’s te kunnen maken.
We vertrekken op tijd en op nog geen 25 meter van het dock wordt de boot weer stilgelegd. Andrew gaat het een en ander vertellen. Bijvoorbeeld dat er 65 reddingsvesten aan boord zijn, maar dat het water slechts 2,5 feet diep is. Slaan we om of zinken we, dan kunnen we alsnog naar de kant lopen! Ook vertelt hij dat we zo’n 35 mile het park in zullen gaan en dat we zo’n 40 a 45 mile per uur zullen varen. Dat vinden wij leuk: niks sullig drafje, maar vaart erin!

We gaan weer een stukje verder en stoppen bij Spider Rock Arch. Hier wordt de boot weer stilgelegd en door de stroming liggen we lekker in een kringetje te dobberen, zodat iedereen de kans krijgt om foto’s te maken.
Een stukje verder zien we Jughandle Arch. Deze arch hebben we vorig jaar ook gezien toen we van de Shäfertrail afkwamen en via Potashroad terug reden. Ook hier worden weer de nodige foto’s gemaakt. Deze arch, zo vertelt Andrew, is populair bij de rots klimmers. Ze kunnen in de arch staan met hun voeten op de ene kant en hun armen op de andere kant!

Met een noodgang varen we weer verder. Door de harde wind in mijn gezicht kan ik mijn ogen amper open houden. Maar gelukkig stoppen we regelmatig. Op een gegeven moment stoppen we bij een boothelling waar verschillende rafters bezig zijn hun boten te water te laten. Hier kunnen we, als we moeten, gebruik maken van het toilet. Wij hoeven dat niet en blijven lekker op de boot. Beetje kletsen met anderen en ondertussen verbazen we ons dat het allemaal zolang duurt bij die rafters!

We varen weer verder en komen bij Thelma & Louise Point in Dead Horse Point State Park. Op deze rots is de slotscene van de film opgenomen. In de laatste scene rijden Thelma & Louise van de rots af. Andrew vertelt dat een van zijn collega’s geholpen heeft om spullen naar dit punt te brengen. Dat moest over water, want een andere mogelijkheid is er niet. De filmcrew moest ook toestemming hebben van de Parkservice, maar om toestemming te krijgen moest de filmcrew zich houden aan verschillende regels.
Er mocht geen benzine, olie of andere stoffen van de auto in het water terecht komen. Ook mocht de auto, bij het naar beneden storten, geen rotsen raken. Om dit voor elkaar te krijgen, werd de auto afgeschoten met een katapult!
Nadat de auto was afgeschoten, was de regisseur niet tevreden met het resultaat en moest een tweede auto er aan geloven. Dit keer werd het neerkomen van de auto wel goed bevonden, maar uiteindelijk werd de scene nooit vertoond in de film. De film eindigt op het moment dat de auto net loskomt van de grond!
De verklaring van de regisseur was dat het wel eens te definitief zou zijn voor het filmpubliek! Nou, geloof me… als je ziet hoe hoog die rotsen zijn, dan weet je dat het wel definitief is!

We stoppen weer op een plekje waar we een stukje kunnen wandelen. Ook nu blijven we op de boot, we drinken wat en we kletsen wat met de oudjes, die het bijzonder vinden dat we hier gewoon heen vliegen, een auto huren en gaan rijden!

Uiteindelijk komen in Canyonlands National Park. Officieel zijn we hier in niemandsland. Er is niemand, er woont niemand, je hoort niemand! Hier varen we nog een klein stukje in en dan is het alweer tijd om terug te varen.

Als we weer bij Potashroad komen, zien we een paar klimmers die gaan proberen om ’Wall Street’ te beklimmen. Het wordt zo genoemd omdat de rotsen vrij recht naast elkaar staan. Andrew vertelt dat de steen van de rotsen vrij zacht is en wijst ons op plaatsen waar de touwen van de klimmers enorm inkepingen hebben achtergelaten. Ook vertelt hij dat het regelmatig gebeurd dat een klimmer naar beneden valt. Soms worden ze dan ook nog eens overreden door een aanstormende auto! “That’s an extra bad day“, is het commentaar van Andrew!

Hierna komen we al snel aan bij de aanlegplaats en gaan we terug naar het huisje omdat we wel zin hebben in een bakkie leut, maar om er vervolgens achter te komen dat de koffie op is…

Canyonlands National Park: Needles District

Een dagje relaxen is lekker, maar ik ben toch wel blij dat we weer wat gaan doen vandaag. Nadat ik gisteren te laat naar bed ben gegaan, word ik met moeite wakker. Ik sta op als de geur van vers gezette koffie naar boven komt drijven.

Vandaag gaan we naar Canyonlands National Park. Canyonlands is immens groot en één gedeelte waar we makkelijk kunnen komen, hebben we nog nooit van dichtbij gezien: het Needles district. We zijn wel eerder bij Needles Point Overlook geweest, maar het was altijd zo’n pokkenweer dat we de Needles zelf nooit konden zien.

Maar niet dit jaar! Vanmorgen hebben we gezien dat de termperaturen hoog blijven en richting de 100 graden Fahrenheit gaan. Zaterdag en Zondag wordt het zeker 100 graden! Het idee van een leuke lange hike maken, laten we dit keer maar zitten… Het is te heet om ook maar te denken aan wandelen.

We stappen in de auto en rijden zo’n 45 mile naar het zuiden. We slaan af en rijden nog een uurtje door tot we bij het park aankomen. Bij het Visitor center worden we gewaarschuwd dat het HEET is (duh!) en dat we minstens 1 gallon, oftewel 4 liter, water moet drinken.
In het Visitor center koop ik meteen een kaart van Indian country. Hier was ik al een tijdje naar op zoek. Dit is een heel gedetailleerde kaart van het gebied Arizona, New Mexico en Utah.

Voordat we het park in gaan, besluiten we om eerst te gaan eten, We halen de cooler uit de auto en tot mijn verbijstering is het ijs al aardig gesmolten! Dat hebben we zo’n 2 uur geleden gekocht!

Na het eten stappen we in de auto om de scenic drive te rijden. Na een paar meter komen we bij de eerste stop: Roadside Ruin. We kijken op het bord hoelang de trail is 0,5 kilometer, en stappen uit de auto. Die 500 meter moet geen probleem zijn! Dat is het ook niet, maar als we bij de ruïne aankomen, is het wel een beetje een teleurstelling… Het is net een pot onder een afdak!

We lopen terug naar de auto en rijden verder naar Spring Cave trail. Maar voordat we hier aan komen, rijden we eerst langs Wooden Shoe Arch. Erg grappig.

Dan komen we bij Spring Cave Trail. Deze trail is ook niet zo lang, 1 kilometer en er staat ongeveer 3 kwartier voor. Dat moet ook niet al te moeilijk zijn, dus we stappen uit, pakken gekoeld water, doen de rugzakken om en gaan op weg.
We lopen het eerste stuk door rul zand en komen bij een soort van halve grotten, waar tekeningen en handafdrukken staan van de Anasazi, die hier vroeger hebben geleefd.

We lopen door en moeten via een ladder omhoog klimmen. Als Monique ook boven is, weten we niet zo goed hoe we verder moeten en laten 4 Fransen voor gaan. Kunnen we meteen even kijken hoe zij naar de andere rots komen! Nou, zij springen dus gewoon. Ik zie dat niet zo zitten, maar Monique denkt ’wat zij kunnen, kan ik ook’ en springt! Gelukkig kan ze haar evenwicht bewaren, maar een van haar flessen water valt uit haar rugzak en dondert naar beneden! Aardig als ik ben, ga ik weer via de ladder naar benee, om haar fles te pakken. Wonder boven wonder is ie nog heel en ik ga weer naar boven. Vervolgens stap ik op de andere rots en zonder kleerscheuren kom ik bij Monique aan.

Een stukje verder op moeten we weer via een ladder omhoog, maar dan hebben we ook het mooiste uitzicht op Canyonlands. We staan hier een tijdje te genieten en lopen vervolgens weer verder over het slickrock.

We lopen om een groot stuk slickrock heen en hebben een geweldig uitzicht over de Needles! We gaan een stuk van het pad af en lopen richting een mooi uitzichtpunt. Ook hier staan we weer even te genieten.

Hierna houdt het wel even op. We lopen weer langzaam naar beneden en komen in notime weer uit bij de parkeerplaats. We stappen in de auto en trekken allebei een nieuw flesje koud water open. Want wat is het heet!

Vervolgens gaan we richting Elephant Hill. Hier kunnen we niet naar toe, want daar heb je een highclearance voor nodig en die hebben wij niet. Bij het ophalen dachten we van wel, maar na nog eens goed gekeken te hebben naar de voorkant, zijn we het erover eens dat het geen highclearance is. Daarnaast had ik al gelezen dat je veel ervaring nodig hebt om Elephant Hill te kunnen rijden. Nu heb ik wel een hoop lef, maar de waarschuwingen in mijn boek zijn niet mis. Dus we rijden alleen de gravelroad en zien een paar mooie hoodoos!

en draaien daarna netjes om. We rijden langzaam het park weer uit en gaan terug naar Moab. Het einde van de dag is al weer bijna bereikt en we hebben zin in een bakkie koffie.
Na de koffie gaan we nog even naar de hoofdstraat van Moab en kopen hier en daar nog wat kleine dingetjes, voordat we terug gaan naar het huis om een paar hamburgers op de barbecue te gooien.