It's time to say goodbye... again!

Al voor achten lopen we het hotel uit naar de auto met rugzak op de rug en koffer aan de hand. We moeten een minuut of 20 rijden richting het vliegveld en dat gaat voorspoedig. De navigatie geeft aan dat we zo'n 13 mile kunnen doorrijden op dezelfde weg. En dat betekent dat we dan al zo goed als op het vliegveld staan. Dat klopt ook, alleen zijn we dan nog niet bij de auto verhuur. Dat duurt nog zo'n 10 minuten, maar dan rijden we de parkeergarage van Hertz in. We halen de auto leeg, krijgen de bon mee en lopen naar de uitgang waar de shuttle bussen staan te wachten. De onze vertrekt meteen.

Op het vliegveld worden we meteen naar de goeie rij gedirigeerd. De koffers worden gewogen en die van Monique blijkt 4 pond te zwaar te zijn. Dat mag niet, dus we hevelen wat spullen over naar de mijne, zodat Monique op precies 50 lbs. uitkomt. De koffer dan...

We lopen direct door de paspoortcontrole en dan begint het: schoenen uit, riem af, jasje uit, alles in een bakje. Laptop uit de tas en in het bakje en door het detectiepoortje als je spullen door de scanner gaan. Shit! Horloge vergeten, dus maar weer achter aansluiten... Er staat een TSA officer te roepen dat mensen kunnen doorlopen. Naast mij staat een ander te schreeuwen naar 2 oudere mensen of ze een pacemaker hebben! Blijkbaar kunnen ze dan niet door het poortje. De mensen horen hem niet. Verbaast me niets in deze chaos! Gelukkig hebben beide personen geen pacemaker, althans alles gaat goed. Ook als ik er doorheen ga, gaat het goed en mag ik doorlopen naar Monique. Die staat me verbaasd aan te kijken dat ik er nu pas doorheen ben. De oudere man vraagt waar zijn horloge is en ik vertel hem dat die op zijn jasje is gelegd. Hij laat hem vallen en als ik hem wil oprapen, schreeuwt de man van de pacemaker waar ik naar op zoek ben. Naar jouw verstand, wil ik bijna zeggen, maar slik de woorden maar in!

Ik pak mijn spullen en breek vervolgens zowat mijn nek over mijn losse schoenveters! Dat had toch bijna een spectaculair einde van de vakantie geweest!
We lopen snel door en gaan eerst koffie halen met wat te eten. Dat doen we natuurlijk bij Starbucks waar gezellige mensen achter de balie staan. Monique begint een heel gesprek met ze en dat wil wat zeggen op deze vroege ochtend.
Om half 11 kunnen we boarden voor de eerste vlucht naar Minneapolis. We zitten in een klote vliegtuig! Letterlijk en figuurlijk. Achter ons horen we mensen zeggen dat het net een gevangenis is en dat klopt wel. Mijn knieen zitten al tegen de stoel voor me en als ik iets naar voren buig, raak ik met mijn snufferd de stoel voor me! Erg krapje dus. Ooit eerder zaten we 9 uur lang in zo'n vliegtuig en dat was meteen de allerlaatste keer dat we met Martinair vlogen!
Gelukkig vertelt de stewardess dat de vlucht maar 2 uur en 38 minuten zal duren. Dat valt gelukkig mee en zonder veel problemen landen we in Minneapolis. We zijn snel het vliegtuig uit en gaan op zoek naar een restaurant en eten een hapje bij Chillie's. Naast ons zit een gezin en we horen de zoon tegen de rest zeggen dat ze nu maar afscheid moeten nemen. Moeder in tranen, zussen ook in tranen. Het geeft ineens een hele emotionele sfeer en als zoon weg loopt en de serveerster terug komt, vertelt de vader dat zoon op weg is naar Afghanistan. Dan is de emotie ineens heel goed te begrijpen.
Gelukkig kan de rest al weer snel lachen en worden er onderling weer grapjes gemaakt.

Als we de hamburger op hebben, gaan we bij de gate zitten waarvandaan ons vliegtuig naar Nederland vertrekt. Hier kijken we of we op internet kunnen, maar helaas. Internet is hier niet gratis en voor dat ene uurtje hebben we er geen 10 dollar per persoon voor over. Al snel wordt het drukker en drukker en we verdoen onze tijd met mensen kijken. Atlijd leuk.
Dan gaan we nog een broodje halen voor onderweg. Het vliegtuig eten is bagger en zo hebben we in ieder geval iets normaals te eten. Ook nemen we een flesje water mee voor onderweg.

Bij het boarden is het chaos. Het gaat per zone nummer en dat begrijpen veel Nederlanders niet. Dus worden hordes teruggestuurd tot het juiste nummer mag boarden. Zodra wij zone nummer 3 horen, gaan we in de rij staan, zodat we als een van de eersten van onze zone naar binnen kunnen! Dat blijkt een goede zet te zijn, want in notime zijn de overheadbins vol! Wat wil je met mensen die 4 a 5 tassen mee het vliegtuig in nemen. De stewards bemoeien zich nergens mee (heel verstandig) en al snel worden mensen ongeduldig en bozig. Onze rugzakken liggen vlak boven ons, waar een Amerikaan zijn koffer wil stoppen. Hij vraagt van wie die rugzak is en ik zeg van mij (eigenlijk van Monique). Hij zegt dat zijn handbagage groter is (duh!) en ik zeg tegen hem dat I don't care! Dat levert mij het stempel agressief op! Ik weet wel wat hij wil. Iedereen met kleine tassen (zoals een handtas) wordt verwacht dat die dat bij zich houdt. Maar wij zijn echt niet van plan om 8 uur lang met de rugzakken tussen onze voeten in te gaan zitten! Zowiezo zijn het geen rugzakken van handtas formaat, maar er zit ook een beugel in en ze zitten vol met dure spullen. Dus die worden veilig opgeborgen. PUNT! Vervolgens begint een vrouw een koffer van een Noor te verplaatsen, zodat zij haar koffer op zijn plek kan stoppen. Dat gaat goed, maar dan kan de bin van de Noor niet meer dicht. Die is het daar niet mee eens, staat op en trekt haar koffer er weer uit en stopt zijn koffer er weer in! Het is net een slapstick!

Eindelijk, eindelijk zijn de koffers geplaatst of alsnog ingecheckt en kan iedereen gaan zitten. Om klokslag 11 uur vertrekken we en we zijn opgelucht als de stewardess vertelt dat de trip 7 uur zal duren. Dat betekent dat we rond 10 uur Nederlandse tijd op Schiphol zullen landen.
Maar dan starten de computers op en zien we op het volg systeem dat de rit zo'n 9,5 uur zal duren! Met verwachte aankomsttijd van 13.30 uur... Ik weet dat we rond 11 uur zeker op Schiphol zouden aankomen, dus ga er eigenlijk van uit dat het een foutje is. En dat blijkt te kloppen. De trip duurt uiteindelijk zo'n 8 uur en iets voor 11 uur landen we op Schiphol.

Natuurlijk hebben we allebei geen oog dichtgedaan. Eigenlijk hadden we ook niet verwacht dat we zouden slapen, maar wel gehoopt. Dus komen we geradbraakt aan, maar gelukkig werkt de bagage afhandeling mee. Als we bij de bagageband aankomen, komen onze koffers er al aan. Er staat niemand bij de 'niets aan te geven', dus lopen we snel door...

De laatse dag in Phoenix

Het is opnieuw heet als we naar buiten stappen om te gaan ontbijten. Maar het begint absoluut niet te vervelen. Wel is het vervelend dat we maar heel kort buiten kunnen blijven. We zijn gewaarschuwd voor zonkracht 8 a 9. En dat is hoog...

Eigenlijk wilden we als eerste vandaag gaan inchecken, maar we waren nog te vroeg. Dat kan pas 24 uur vantevoren, dus het heeft geen zin om te wachten. We rijden naar de Denny's voor een laatste French toast Slam en American Slam. Dat klinkt veel, maar dat valt reuze mee, hoor.
Na het ontbijt rijden we terug naar het hotel en checkt Anthony ons in bij Delta. Ook dat doen ze in 5-sterren hotels.

Daarna lopen we even terug naar de kamer om de paspoorten weg te brengen. Het heeft geen zin om daarmee rond te blijven lopen. Op de kamer zie ik dat ik van het kleine stukje naar de auto al begin te verbranden! Hoe is het mogelijk?! Dan zie je pas dat de zonkracht echt heel hoog is.

We gaan terug naar de auto en op weg naar de Rei, de grootste outdoorketen in Amerika. We kopen hier nog wat en gaan dan naar het winkelcentrum aan de overkant. Ook daar kopen we wat en tot onze schrik zien we dat het al tegen 16 uur loopt!  Snel naar de dierenwinkel, want we hebben nog een halsband voor Sadie op het oog. Op de een of andere manier schijnen we die in Nederland niet te kunnen vinden, maar hier gelukkig wel. Ook kopen we een penning waar we direct haar naam en onze telefoonnummers in laten graveren.

Dan gaan we terug naar het hotel. We pakken de koffers opnieuw in, zodat alles weer past, ik gooi wat blogs op het internet en dan gaan we lekker eten bij de Outback.
Als we terugkomen, drinken we nog een lekker drankje en bereiden ons mentaal voor op de lange dag die komen gaat....

Saai saaier saaist...

We weten het, maar toch valt het altijd weer tegen. De strip is lang... heel erg lang! Van het begin tot het eind (ook het gedeelte van de Strip is een scenic route) is het 6 mile, terwijl de hele Las Vegas Boulevard misschien wel 25 mile lang is. Het duurt dus effe voordat je de stad uit bent.
Maar wat ook lang duurt, is het vinden van een winkel waar we 'even' wat te eten en ijs voor de cooler kunnen kopen.

Als we eindelijk alles hebben, tot de koffie aan toe, zijn we een uur verder en kunnen we eindelijk op weg naar Phoenix. Ofwel Scottsdale, want daar hebben we 2 nachten in een resort van het Westin!
We gaan op weg, maar al snel komen we op tweebaanswegen waar we niet zomaar vrachtwagens en campers kunnen inhalen. Dus het duurt en het duurt.... Na een paar uur rijden zie ik eindelijk een bord met daarop de magische letters: US95 to I10! Jaaaa, de weg naar Phoenix.

Zodra we op de I10 komen, gaat het een stuk sneller. We stoppen nog een keer bij een restarea en zetten dan de pas erin. Het is nog zo'n 50 mile naar Phoenix.
Nu denk je dat je er na die 50 mile ook wel bent, maar nee. We moeten de loop 101 noord op en dan geeft het navigatiesysteem aan dat we nog 30 mile moeten rijden. Over de loop, bedoel ik dan.
Als we bij onze afslag zijn, gaat het lekker vlot. In notime staan we op de parkeerplaats van het resort. We stappen uit en lopen naar de receptie. Ook hier is het heet. De uiteindelijke temperatuur is 105 graden Fahrenheit. En dat brand!

We gaan naar binnen, krijgen snel onze sleutels en gaan dan de kamer opzoeken. We zitten op de 10e verdieping en hebben een mooi uitzicht over de bergen.

Het is heet... heel erg heet...

Hebben we al gezegd dat het zo heet is hier?! Het is heet! HEET met hoofdletters... Niet te harden, zo heet. Dus vallen onze plannen om te gaan wandelen in het water. Het is namelijk TE heet... De mussen vallen niet eens meer van het dak, ze komen er niet eens meer op...

We gaan nog maar wat winkelen en dit keer in de outlets aan de noordkant van Vegas. Maar we komen er al snel achter dat we een beetje zijn uitgekocht.
Er staan nog een aantal winkels op het programma, maar die willen we in Phoenix aandoen. Daar hebben we ook nog een volle dag en ook daar willen we wat te doen hebben.
Dus lopen we een beetje met onze ziel onder de arm in het winkelcentrum en aangezien het hier niet overdekt is, hebben we het weer heel heet.

Gelukkig gaat de tijd hier heel snel en besluiten we om terug te gaan naar het hotel. Eerst gooien we (hopelijk voor de laatste keer) de tank vol, zodat we dat morgen niet hoeven te doen en daarna gaan we lekker op weg naar de kamer. De koelte in.
We relaxen een uurtje of 2 in het hotel en gaan dan weer snel naar beneden, want om half 7 moeten we in het theater zijn. We hebben gisteravond kaarten gekocht voor Ka van Cirque du Soleil en verwachten een spectaculaire show.

In het theater kopen we eerst 2 bekers met een liter pepsi of coke en popcorn! Het is net alsof we naar de bios gaan. De zaal is al open, dus we kunnen meteen doorlopen. De weg wordt gewezen door een man die al verkleed is en geschminkt is als een Ka figuur. En dat belooft wat. Het is een wat onvriendelijk volk, die Ka's. Als je met fotocamera of telefoon in je handen zit, dan laten ze met een beweging zien wat ze met je zullen doen als je tijdens de voorstelling foto's maakt of zit te bellen! De beweging zegt: YOU! Ik snij jou de strot door!

Klokslag 19 uur begint het. Ook al zit nog niet iedereen, maar dan hadden ze maar op tijd moeten komen. En het moet worden gezegd: het is een spectaculaire show. Met spanning en humor. Maar... door alle promo's die we hebben gezien, hadden we toch net iets meer verwacht. Gelukkig maken de acrobatische toeren alles goed en we zien een paar acts van wereldklasse!

Om 20.30 uur is het weer afgelopen en lopen we langzaam het theater weer uit. Aangezien het meteen ongelooflijk druk is bij de toiletten, gaan we eerst terug naar de kamer. Toch wel handig als je een show bekijkt in het casino waar je ook verblijft.
Daarna gaan we weer naar beneden, want we moeten ook nog wat eten. Dat doen we bij het café van het casino. Nu moet je niet denken aan het café bij ons op de hoek, maar aan een wat informelere sfeer.
We bestellen allebei een vissie. Monique bestelt een heilbot en ik een zalm en het smaakt erg lekker. Ook mijn biertje smaakt er verrassend lekker bij!

Hierna zoeken we de bar op, want we willen nog wat cocktails wegtikken. Tja, sinds we vorig jaar wilden gokken, maar in de bar terecht kwamen, geven we het geld liever uit aan drank dan aan het gokken! Hebben we er toch wat lol van, zeg maar.
We gaan naar een van de bars die het casino rijk is en we hebben geluk. We hebben een plek waar het goed 'mensenkijken' is. En we zien wat voorbij komen, hoor! Van prachtig opgedofte mensen tot Sjonnie en Anita! Maar ook de ho's ontbreken niet. Maar die worden door de beveiliging in notime netjes naar de uitgang begeleid.

Na een paar cocktails is het Vegas-feest weer voorbij. Morgen wacht de lange rit van Las Vegas naar Phoenix.

Helaas voor de liefhebbers. De camera's bleven thuis vandaag... Ook voor hen was het te heet!

Een dagje Vegas

We zijn lui vandaag, heel lui. Pas rond half 10 ga ik mijn ding doen en Monique volgt nog later! Hierna denken we snel te gaan ontbijten, dus we gaan snel naar de auto, maar zodra we de garage inlopen, lopen we tegen een gigantische muur op! We zijn even vergeten hoe heet het is! De tijden voor het ontbijt blijken al voorbij te zijn, waardoor we meteen kunnen aanschuiven bij de lunch.

Daarna gaan we snel naar de auto en rijden richting Primm. Ook vandaag stijgt de temperatuur naar ruim 100 graden en dat gaat rap! Het is dus opnieuw erg heet en we zitten bijna zonder water. We besluiten eerst naar de Fry's Electronics te rijden, want mijn tandenborstel is er mee gekapt en ik hoop hier een nieuwe te scoren. Maar qua prijs maakt het niet uit, dus ik besluit om thuis een nieuwe te kopen.

Hierna rijden we snel naar een Walmart voor ijs en water. We hebben nog maar 3 flesjes en daar gaan we het niet mee redden in deze hitte. Daarnaast ligt een Petsmart waar we nog even naar binnen wandelen om te kijken of ze iets leuks voor Sadie hebben. Maar zonder dat we iets kopen, komen we weer naar buiten.
We rijden nu snel naar Primm waar we beginnen met shoppen. We lopen een tijdje rond, kopen wat en gaan dan weer terug naar het hotel. Het is inmiddels een uur of 5 en we hebben er wel genoeg van. In het hotel relaxen we wat en rond 19 uur gaan we naar beneden.
Eerst gaan we vragen of er nog kaarten zijn voor Ka van Cirque du Soleil. Die zijn er nog en we kopen twee tickets voor morgenavond.

Dan lopen we naar de uitgang om ons op de Strip te wagen! Nog steeds is het heet, heel erg heet... Maar we lopen naar Outback, dat een paar 'huizen' verderop ligt. Een kwartier later lopen we het restaurant binnen, waar we direct kunnen aanschuiven. Helaas geen stripview, maar het is er wel gezellig.
Omdat ik niet meer hoef te rijden, kan ik eindelijk weer een lekker biertje bestellen bij het eten en doe dat dus ook.

Na het eten lopen we naar buiten en gaan richting het Bellagio. Hier is al sinds jaar en dag een fonteinorgel. Ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen. Ieder kwartier wordt een nummer gespeeld en spuit de fontein op de maat van de muziek. We zijn net op tijd voor de show van kwart over. Celine Dion met het nummer My heart will go on van de film Titanic. Leuk, maar we hebben mooiere gezien. Een kwartier later begint Big Spender en die is zeker leuker, de volgende is Viva Las Vegas en als afsluiter is er een muzikaal stuk.
Allemaal mooi en leuk, maar ik mis toch It's Time To Say Goodbye! Dat vond ik altijd zo'n afsluiting van de vakantie...

HIerna lopen we weer terug naar het hotel. We zetten er aardig de sokken in en een half uur later komen we eindelijk bij de ingang van het casino. Dan zijn we er nog niet, want dan moeten we nog naar de andere kant lopen. En dat doe je niet zomaar! Dat duurt wel effe... De casino's hier zijn immens groot en zeker het MGM Grand waar wij dit jaar verblijven. Dit is het grootste hotel en casino van Las Vegas en het casino waar wij altijd verdwaalden. Nu niet meer, we zijn er een dag en weten inmiddels de weg. Gelukkig!

Eigenlijk willen we nog een lekkere cocktail gaan drinken, maar in de bar kunnen we geen goed plekje vinden. Dat doen we morgenavond wel, na de show.
Nu gaan we lekker naar boven, drinken wat, Monique gaat de foto's uploaden en ik schrijf het blog van vandaag.

Las Vegas... here we come!

Rond 9 uur Arizona tijd vertrekken we uit Kanab en gaan op weg naar Las Vegas, zo'n 3 1/2 uur rijden. Dat vinden wij te snel, dus ook vandaag doen we de rit met een omweg.

Van Kanab rijden we naar Zion National Park. Hier zijn we ook al een aantal keren geweest, dus rijden we er alleen maar door heen. Niet omdat we niets beters te doen hebben, maar dit is de doorgaande weg en de enige weg in het park die je met eigen vervoer mag rijden. Wil je echt het park in, dan moet je een shuttle bus nemen.

Al de hele zomer werkt men aan de doorgaande weg. We weten dus dat het enigszins vertraging kan opleveren. Maar we hebben geluk. Zodra we het park inrijden, kunnen we doorrijden. Alleen gaat dit met een gangetje van zo'n 15 mile per uur.
Ook bij het Visitor center stoppen we niet. Het is ongelooflijk druk in het park en voordat je het weet ben je een half uur aan het zoeken naar een parkeerplek. We rijden het park dus weer uit en Springdale in.
Hier maken we meteen een pitstop om ons tekort aan cafeïne aan te vullen! Door het gebrek vergeet Monique een dubbel shot te bestellen, maar dat maakt niet uit. We krijgen een 'normale' cappucino en dat is meteen de beste die we deze vakantie hebben gekregen!

We rijden een stukje verder tot we bij een parkje komen waar picknicktafels staan en besluiten hier een broodje te eten. Daarna gaan we snel verder en komen onder andere door Hurricane, een plaatsje wat een aantal jaren gelee nog niets voorstelde, maar inmiddels een stad begint te worden.
Uiteindelijk komen we bij de I15 en in plaats van naar het zuiden rijden we eerst naar het noorden. We willen namelijk de achterkant van Zion bezoeken: de Kolob Canyon.

Jammer genoeg zit het ons niet mee. Des te dichter we bij dit park komen, des te mistiger lijkt het te worden. Heel vreemd, want het is een stralende zomerse dag met temperaturen hoog in de 80 graden Fahrenheit.
Zodra we de ramen opendoen ruiken we het al. Er is ergens brand.
We lopen het Visitor center binnen en een stel voor ons vraagt waar de rook vandaan komt. Die komt vanuit Beaver, een stuk noordelijker. We hopen dat het voor ons uitzicht op het park niet uitmaakt, maar we zien wel dat de wind precies verkeerd staat.

Toch gaan we het park in en hopen er het beste van. We kijken uit op gigantische rotsformaties, waar toch regelmatig stukken vanaf breken. Ook leze we dat er op sommige plekken watervallen zijn, die vaak maar een paar minuten duren. Door de droogte in het gebied wordt het water vaak al opgenomen door de aarde voordat het naar beneden kan storten. Zo zien we maar weer, we leren ook nog wat!

De rit door het park is maar 5 mile en voordat we het weten komen we aan het eind. Hier kunnen we nog een hike doen naar een uitkijkpunt, maar het is vreselijk heet, rokerig en we zien het niet zitten om te gaan wandelen. Hoe kort die ook duurt.

We rijden weer naar de uitgang en gaan de I15 op naar het zuiden. Op naar Vegas, baby!
De rit vordert gestaag en voordat we het weten, rijden we Arizona binnen. De snelweg kronkelt zich een weg tussen de bergen door. Monique wil een paar foto's maken vanuit de auto en doet dat via het dak. Ik steek mijn ene hand door het dak en verwacht een lekker koel briesje te voelen.... NOT! Het is heet en ik kijk direct op het dashboard en zie tot mijn schrik dat de temperatuur in hele korte tijd 13 graden is gestegen tot 97 graden!

Des te verder we Arizona inrijden, des te warmer wordt het en op het moment dat we Nevada in rijden, zie ik de temperatuur oplopen tot 105 graden Fahrenheit, En dat voelt heet, zo merken we als we onze traditionele stop maken in Mesquite. Hier gaan we altijd een koffie halen bij de Starbucks en zodra we de auto uitstappen voelen we de hitte op ons vallen. De zon prikt gewoon op onze huid!
Nadat we een bakkie leut hebben gehaald, rijden we snel verder naar Las Vegas. In de verte zien we de Stratosphere Tower opdoemen, maar het is te heiig om een foto te maken. Ineens verandert de snelweg van een 4-baansweg in een 10-baansweg! En de drukte om ons heen... dat is altijd schrikken als je gewend bent om op 2-baans wegen te rijden...

Zonder brokken bereiken we het hotel waar we ons een ongeluk zoeken naar de parkeergarage. Op een gegeven moment ben ik het zat en rij naar Valet parking. Dat hebben we nog nooit gedaan en voor alles is een eerste keer, toch?!
We laten de auto achter en denken totaal niet aan het navigatiesysteem, de I-pods en de GPS! Ook laten we de ramen wagenwijd open staan.

Als we hotel inlopen om in te checken komen we in een hal zo groot als het centraal station in Utrecht! Het staat stampvol met mensen die ook moeten inchecken, maar gelukkig zijn er heel veel balies open. Monique regelt een kamer met stripview en we kunnen naar boven.

Het is niet zo'n mooie kamer als vorig jaar in Encore, maar het voldoet prima voor de komende dagen. We gooien onze spullen neer, Monique kleedt zich om en we gaan weer naar buiten. Na bijna 3 weken in de natuur, hebben we dringend behoefte aan winkelen! Als eerste gaan we naar Fry's Electronics, maar daar vinden we niets van onze gading, maar op de weg daar naartoe heeft Monique een Mac store gespot en daar slagen we zeker wel!

Hierna gaan we nog even naar een van de vele outlets en ook daar slagen we goed en we laten de rest van de winkels met rust. Tenslotte moeten we nog wat te doen hebben de komende dagen.
Behalve winkelen staat er nog het een en ander op het programma, want ook in Las Vegas is genoeg te doen, maar alles valt en staat met de temperatuur. Voorlopig blijft de temperatuur rond de 100 graden en meer....