It's time to say goodbye... again!

Al voor achten lopen we het hotel uit naar de auto met rugzak op de rug en koffer aan de hand. We moeten een minuut of 20 rijden richting het vliegveld en dat gaat voorspoedig. De navigatie geeft aan dat we zo'n 13 mile kunnen doorrijden op dezelfde weg. En dat betekent dat we dan al zo goed als op het vliegveld staan. Dat klopt ook, alleen zijn we dan nog niet bij de auto verhuur. Dat duurt nog zo'n 10 minuten, maar dan rijden we de parkeergarage van Hertz in. We halen de auto leeg, krijgen de bon mee en lopen naar de uitgang waar de shuttle bussen staan te wachten. De onze vertrekt meteen.

Op het vliegveld worden we meteen naar de goeie rij gedirigeerd. De koffers worden gewogen en die van Monique blijkt 4 pond te zwaar te zijn. Dat mag niet, dus we hevelen wat spullen over naar de mijne, zodat Monique op precies 50 lbs. uitkomt. De koffer dan...

We lopen direct door de paspoortcontrole en dan begint het: schoenen uit, riem af, jasje uit, alles in een bakje. Laptop uit de tas en in het bakje en door het detectiepoortje als je spullen door de scanner gaan. Shit! Horloge vergeten, dus maar weer achter aansluiten... Er staat een TSA officer te roepen dat mensen kunnen doorlopen. Naast mij staat een ander te schreeuwen naar 2 oudere mensen of ze een pacemaker hebben! Blijkbaar kunnen ze dan niet door het poortje. De mensen horen hem niet. Verbaast me niets in deze chaos! Gelukkig hebben beide personen geen pacemaker, althans alles gaat goed. Ook als ik er doorheen ga, gaat het goed en mag ik doorlopen naar Monique. Die staat me verbaasd aan te kijken dat ik er nu pas doorheen ben. De oudere man vraagt waar zijn horloge is en ik vertel hem dat die op zijn jasje is gelegd. Hij laat hem vallen en als ik hem wil oprapen, schreeuwt de man van de pacemaker waar ik naar op zoek ben. Naar jouw verstand, wil ik bijna zeggen, maar slik de woorden maar in!

Ik pak mijn spullen en breek vervolgens zowat mijn nek over mijn losse schoenveters! Dat had toch bijna een spectaculair einde van de vakantie geweest!
We lopen snel door en gaan eerst koffie halen met wat te eten. Dat doen we natuurlijk bij Starbucks waar gezellige mensen achter de balie staan. Monique begint een heel gesprek met ze en dat wil wat zeggen op deze vroege ochtend.
Om half 11 kunnen we boarden voor de eerste vlucht naar Minneapolis. We zitten in een klote vliegtuig! Letterlijk en figuurlijk. Achter ons horen we mensen zeggen dat het net een gevangenis is en dat klopt wel. Mijn knieen zitten al tegen de stoel voor me en als ik iets naar voren buig, raak ik met mijn snufferd de stoel voor me! Erg krapje dus. Ooit eerder zaten we 9 uur lang in zo'n vliegtuig en dat was meteen de allerlaatste keer dat we met Martinair vlogen!
Gelukkig vertelt de stewardess dat de vlucht maar 2 uur en 38 minuten zal duren. Dat valt gelukkig mee en zonder veel problemen landen we in Minneapolis. We zijn snel het vliegtuig uit en gaan op zoek naar een restaurant en eten een hapje bij Chillie's. Naast ons zit een gezin en we horen de zoon tegen de rest zeggen dat ze nu maar afscheid moeten nemen. Moeder in tranen, zussen ook in tranen. Het geeft ineens een hele emotionele sfeer en als zoon weg loopt en de serveerster terug komt, vertelt de vader dat zoon op weg is naar Afghanistan. Dan is de emotie ineens heel goed te begrijpen.
Gelukkig kan de rest al weer snel lachen en worden er onderling weer grapjes gemaakt.

Als we de hamburger op hebben, gaan we bij de gate zitten waarvandaan ons vliegtuig naar Nederland vertrekt. Hier kijken we of we op internet kunnen, maar helaas. Internet is hier niet gratis en voor dat ene uurtje hebben we er geen 10 dollar per persoon voor over. Al snel wordt het drukker en drukker en we verdoen onze tijd met mensen kijken. Atlijd leuk.
Dan gaan we nog een broodje halen voor onderweg. Het vliegtuig eten is bagger en zo hebben we in ieder geval iets normaals te eten. Ook nemen we een flesje water mee voor onderweg.

Bij het boarden is het chaos. Het gaat per zone nummer en dat begrijpen veel Nederlanders niet. Dus worden hordes teruggestuurd tot het juiste nummer mag boarden. Zodra wij zone nummer 3 horen, gaan we in de rij staan, zodat we als een van de eersten van onze zone naar binnen kunnen! Dat blijkt een goede zet te zijn, want in notime zijn de overheadbins vol! Wat wil je met mensen die 4 a 5 tassen mee het vliegtuig in nemen. De stewards bemoeien zich nergens mee (heel verstandig) en al snel worden mensen ongeduldig en bozig. Onze rugzakken liggen vlak boven ons, waar een Amerikaan zijn koffer wil stoppen. Hij vraagt van wie die rugzak is en ik zeg van mij (eigenlijk van Monique). Hij zegt dat zijn handbagage groter is (duh!) en ik zeg tegen hem dat I don't care! Dat levert mij het stempel agressief op! Ik weet wel wat hij wil. Iedereen met kleine tassen (zoals een handtas) wordt verwacht dat die dat bij zich houdt. Maar wij zijn echt niet van plan om 8 uur lang met de rugzakken tussen onze voeten in te gaan zitten! Zowiezo zijn het geen rugzakken van handtas formaat, maar er zit ook een beugel in en ze zitten vol met dure spullen. Dus die worden veilig opgeborgen. PUNT! Vervolgens begint een vrouw een koffer van een Noor te verplaatsen, zodat zij haar koffer op zijn plek kan stoppen. Dat gaat goed, maar dan kan de bin van de Noor niet meer dicht. Die is het daar niet mee eens, staat op en trekt haar koffer er weer uit en stopt zijn koffer er weer in! Het is net een slapstick!

Eindelijk, eindelijk zijn de koffers geplaatst of alsnog ingecheckt en kan iedereen gaan zitten. Om klokslag 11 uur vertrekken we en we zijn opgelucht als de stewardess vertelt dat de trip 7 uur zal duren. Dat betekent dat we rond 10 uur Nederlandse tijd op Schiphol zullen landen.
Maar dan starten de computers op en zien we op het volg systeem dat de rit zo'n 9,5 uur zal duren! Met verwachte aankomsttijd van 13.30 uur... Ik weet dat we rond 11 uur zeker op Schiphol zouden aankomen, dus ga er eigenlijk van uit dat het een foutje is. En dat blijkt te kloppen. De trip duurt uiteindelijk zo'n 8 uur en iets voor 11 uur landen we op Schiphol.

Natuurlijk hebben we allebei geen oog dichtgedaan. Eigenlijk hadden we ook niet verwacht dat we zouden slapen, maar wel gehoopt. Dus komen we geradbraakt aan, maar gelukkig werkt de bagage afhandeling mee. Als we bij de bagageband aankomen, komen onze koffers er al aan. Er staat niemand bij de 'niets aan te geven', dus lopen we snel door...