Shäfer Trail in de herhaling

Ik schrik wakker, kijk op de klok en sta meteen naast mijn bed! Half 8! Verslapen… Ja, verslapen, want om half 8 hadden we de jeep willen ophalen.

Inderdaad, we hebben weer een gemodificeerde jeep gehuurd. Als we rond kwart over 8 (recordtijd) bij Canyonlands Jeep Rentals aankomen, mag ik eerst tig handtekeningen zetten. Nee, ik zal geen nieuwe trails maken. Nee, ik zal zorgen dat we niet omvallen. Ja, als ik schade maak, kost dat me in ieder geval 3000 dollar! Nee, ik zal niet op de verboden trails gaan rijden… En zo mag ik nog een paar keer mijn krabbel plaatsen.

Als dat allemaal achter de rug is, lopen we naar de Jeep en bekijken als eerste de schade die al op de auto zit. Daar wil ik natuurlijk niet de schuld van krijgen. Als ook dat achter de rug is, krijg ik een snel-opfris-cursus vierwiel rijden en daarna mogen we op pad. Dit keer krijgen we een groene Jeep Wrangler mee. Spuuglelijke kleur, maar het heeft een stuur, vier wielen en een hoge bodemvrijheid!

We besluiten om naar Klondike Bluffs te rijden. Dit is een moderate trail, niet te makkelijk, maar ook niet te moeilijk! Perfect voor ons dus.
We rijden zo’n 15 mile naar het noorden en slaan af. Het eerste stuk van de trail hadden we ook nog wel met onze eigen huurbak kunnen rijden, dus we slaan na een mile af naar een andere trail. Hmmm… dit lijkt er meer op! Maar al snel komen we erachter dat we niet goed zitten en gaan toch maar terug naar de hoofdtrail.

Als we een paar mile verder gereden zijn, komen we bij een parkeerplaats met het begin van Klondike Bluffs Trail.

Monique kijkt nog even naar de waarschuwingen op het bord, maar dan rijden we verder. Het eerste stuk gaat lekker. We rijden door rul en diep zand en natuurlijk vergeet ik om terug te schakelen naar low 4! Gelukkig gaat het goed, ik geef gewoon wat meer gas en komen we al snel weer op wat hardere ondergrond.

We gaan verder en het terrein wordt steeds ruiger en ruiger. De rotsen worden groter en we hangen zo nu en dan half in de lucht, op zo'n 45 graden. Als we weer een stukje verder zijn, komen we bij een geul waar ik eerst met argusogen naar ga zitten kijken! Moet ik hier doorheen? Hoe dan? En hoe gaat de trail dan verder?
Ik pak het boek erbij en daar staat wel in beschreven hoe we er het beste door heen kunnen, maar eerlijk gezegd zie ik het niet zitten. Ik rij een stukje achteruit en rij bovenlangs, maar ook daar kijk ik tegen dezelfde geul aan. Wel zie ik bandensporen, van auto's, fietsen en quads. Ik stap uit en ga alles maar eens van wat dichterbij bekijken. Even verderop ligt een gigantisch rotsblok op de trail, waar ik omheen zou moeten laveren. Zou best lukken, maar ik denk aan mijn eigen risico van 3000 dollar!

Al snel zijn we het er over eens: als ik er geen vertrouwen in heb, dan gaan we niet verder! Nu heb ik wel heel vertrouwen in mezelf, hoor en ik ben ook geen watje die bang uitgevallen is, maar dit zie ik niet zitten. Hier kom ik wel doorheen, maar hoe is het verderop?
We besluiten om te draaien en ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Het is allemaal vrij smal, maar met een paar keer steken kom ik er wel. We rijden een stukje terug en dan kijken we tegen een gat aan! "Zijn we hier net ook vandaan gekomen?" vraag ik aan Monique. "Ja", zegt zij "maar net kwamen we van de andere kant!". Jaja, de logica is bij ons nooit ver te zoeken. Omdat ik toch wel een beetje naar dat gat zit te staren, stapt Monique uit om me te wijzen waar ik heen moet. Weer sta ik zo'n 45 graden scheef, maar op de aanwijzigen van Monique rij ik voorzichtig naar beneden en weer omhoog.
Ik pik Monique weer op en we rijden weer een stuk verder als we opnieuw bij een paar fikse rotsblokken aankomen. Ook nu stapt Monique uit om te wijzen waar ik naar toe moet. Zij geeft aan dat ik meer naar links moet rijden en ik geef gas, maar stuiter met auto en al weer terug! Toch blijft Monique wijzen en ik geef opnieuw gas. Ik voel de weerstand van de Jeep, maar blijf gas geven en ineens krijgen de banden grip!
Ik schiet omhoog en kan nog net op tijd bijsturen, voordat ik een nieuw trail maak!
Ook nu pik ik Monique weer op en we rijden verder. De rottige stukken lijken nu wel achter de rug en ik schakel terug naar Low 4 om door het rulle zand te kunnen rijden.
Eindelijk zien we het beginpunt van de trail in zicht komen en we rijden snel de parkeerplaats op. Pfff... ik wis het zweet van mijn voorhoofd en maak me op voor de rit in de richting van Moab.
Monique wil nog graag een keer de Shäfertrail rijden, dus we gaan op weg naar Canyonlands National Park. Hier is het beginpunt, of eindpunt, van de trail. Het is maar net waar je vandaan komt.

We rijden eerst naar het Visitor center om te kijken of er en welke trails gesloten zijn. De trails die gesloten zijn willen wij niet rijden, dus dat komt mooi uit. We kijken nog even bij het uitkijkpunt of het druk is op de trail en als we zien dat dat niet zo is, gaan we op pad.

En... de trail is slecht, heel heel slecht. Daarbij is het snikheet en zelfs door alleen maar te zitten, zweten we ons een ongeluk! Maar we laten ons natuurlijk niet afschrikken en rijden via de haarspeldbochten naar beneden en zijn weer blij dat we geen tegenliggers tegen komen. Als we in de canyon aankomen, is de trail daar niet veel beter. Toch rijden we door, want we willen nog een keer naar Musselman Arch.
Als we daar bijna zijn, slaan we af en staan een tijdje te kijken naar de Colorado River in de diepte. Er heerst een enorme stilte. We horen geen ander verkeer, mensen of dieren.

Na een tijdje besluiten we om terug te rijden naar de splitsing. Hier kunnen we kiezen of we weer terug rijden via de haarspeldbochten of doorgaan via Potash road. We gaan via Potash Road. Nou, dat wordt de rit van ons leven! Waarschijnlijk zijn de trails door de lange droogte in dit gebied kei- en keihard geworden! Er liggen enorme keien, we schudden continu heen en weer, de auto schudt, knarst, schuurt en maakt herrie... Maar eindelijk komen we op een wat rustiger stuk. We stappen nog een keer uit bij een uitkijkpunt over de Colorado River en zien in de diepte een paar rafters en een motorbootje.

We gaan weer verder en na nog een paar mijlen zien we eindelijk het asfalt opdoemen. Na nog een 20 mile rijden komen we weer in Moab aan. We stoppen bij de MacD om een welverdiende milkshake te halen en rijden door naar het huis. Hier kunnen we de cooler leeghalen en even bijkomen van de rit en de hitte!
Rond een uur of 5 rijden we terug naar Moab om de Jeep af te spoelen en af te tanken. Dat gaat allemaal van een leien dakje en voor we het weten leveren we de sleutels weer in. Ik krijg nog te horen dat ik 10% korting krijg omdat ik eerder een Jeep bij hen heb gehuurd en we krijgen de tip om volgende keer (jaar?) de Onion Trail te gaan rijden. Die houden we in ieder geval in gedachten.
Naast de milkshake vinden we dat we wel een overheerlijke hamburger hebben verdiend en gaan eten bij de Moab Brewery! We zijn gelukkig net op tijd, want even later zit het hele restaurant vol!