Waterholes Canyon

We hadden afgesproken om vandaag lekker rustig aan te doen. Maar tot mijn verbijstering gaat Monique rond 8 uur haar ding doen. Ik lig lekker op bed tv te kijken en heb helemaal geen zin om eruit te gaan.
Als Monique klaar is, sta ik toch maar op en doe ook mijn ding. Hierna gaan we naar beneden voor het ontbijtje. We eten wat en besluiten naar Lake Powell te gaan.

We rijden de US89 op en na een paar mile slaan we af. We rijden richting de Upper en Lower Antelope Canyon waar we al geweest zijn. Bij de afslag voor Lower Antelope Canyon slaan we weer af en rijden voorbij de parkeerplaats van de canyon. Hier wordt het ook steeds drukker en ik ben blij dat we hier al geweest zijn.

Als we dichter bij Lake Powell komen, zien we toegangspoorten. Op het bord staat dat een weekpas 15 dollar kost. Nu zijn we niet te beroerd om ergens voor te betalen, maar om even een blik te werpen op Lake Powell is het best veel geld.

We draaien dus om en moeten iets nieuws verzinnen. We besluiten naar Waterholes Canyon te gaan. Dit is ook een slotcanyon in het gebied van de Navajo indianen. Ook hier mag je niet zomaar naar toe, maar heb je een permit nodig. Die kunnen we kopen bij de ingang van Upper Antelope Canyon.
Bij de booth aangekomen, vraag ik aan de vriendelijke Navajo of hij ook permits voor Waterholes Canyon verkoopt en dat blijkt zo te zijn. De kosten bedragen 5 dollar per persoon. Prima en we krijgen een formulier om in te vullen en te ondertekenen. Hij legt nog uit waar we moeten zijn en we gaan op pad.

De parkeerplaats hebben we snel gevonden. Er staan al twee auto's, dus dat maakt het makkelijk. We beginnen aan ons voordat-we-gaan-hiken-ritueel. We vullen de waterzakken en de flessen met water en gatorade.
We bekijken nog even waar we heen moeten en steken de weg over. We lopen naar de rand van de canyon, maar no way dat we daar naar beneden kunnen! Ja, het kan wel, maar niet zonder te storten! We lopen dus terug en dan zie ik ineens het licht... Wij lopen hier naar het westen, maar moeten naar het oosten!

We gaan weer naar de overkant en staan weer bij de auto. Maar dan ziet Monique het licht en kunnen we beginnen aan de trail. Eerst volgen we een pad, maar ook dat gaat zo steil naar beneden dat ik het niet zie zitten. Gelukkig deelt Monique na een poging mijn mening en we lopen over slickrock verder naar het oosten.

Dan zien we de eerste cairns staan die de trail aangeven en langzaam dalen we af. Boven ons zien we een man lopen die duidelijk op weg is naar zijn auto.

Als we bijna in de canyon zijn, zien we twee mannen naar boven komen. Dat zijn dus de mensen van de andere auto en dat betekent dat we voorlopig helemaal alleen beneden zullen zijn!
We maken nog een praatje met de mannen en zij vertellen ons welke kant van de canyon het mooiste is. Als we afscheid hebben genomen, lopen we het laatste stukje naar beneden, maar voordat we daar zijn, moeten we het laatste stukje of springen of gewoon naar beneden glijden. We kiezen voor het laatste.

We lopen eerst naar rechts en de kleuren van de canyon worden zo ontzettend mooi gekleurd.

De canyon wordt al snel smaller en smaller tot het punt komt waar we wel verder kunnen, maar zo ver naar beneden moeten, dat we ons afvragen of we nog wel terug kunnen komen. Dus lopen we de andere kant op.
Ook deze kant is erg mooi, maar inmiddels staat de zon pal boven de canyon en het is heet... heel erg heet...

Dat houdt ons niet tegen en we lopen stug door. Ook hier wordt de canyon steeds smaller en smaller, totdat we ons moeten ophijsen en laten zakken via de wanden. We worden nog eens lenig op onze oude dag.

Net als we een giga stap moeten nemen om een hoogteverschil te kunnen overbruggen, staat er een bord dat we niet verder kunnen. Monique probeert nog wel of ze verder kan komen, maar ziet het toch niet zitten. Dus gaan we het stuk weer terug.

We lopen naar een breder punt van de canyon en ineens zie ik boven me een cairn staan. Dat betekent dat we hier ook naar boven kunnen en dan bovenlangs over het slickrock kunnen lopen. Dat is weer wat anders dan het rulle zand in de canyon.

Net als Monique haar camera in haar rugzak stopt, zien we een man en vrouw aan komen lopen. Het blijken Nederlanders te zijn. Nu zijn Nederlanders vaak niet zo gezellig, maar dit stel is wel in voor een praatje. Ook zij zijn ervaren Amerika gangers en zoeken hun weg buiten de vastgelegde paden.

Ze vertellen dat ze naar Kelly's Grade zijn gegaan. Hiervoor moet je een wash oversteken. Zonder problemen hebben ze dat gedaan en een paar mile verderop besluiten ze in de wash te gaan lunchen. Wel valt het hun op dat er een vliegtuigje boven hun cirkelt.
Na de lunch lopen ze de wash uit en een half uurtje later loopt de wash vol met water! Hadden ze iets later gaan lunchen, dan hadden ze dik in de problemen gezeten!

Voor dit soort flashfloods wordt continu gewaarschuwd in dit gebied en ook wij zijn er heel alert op! Al is het in het gebied nog zo'n mooi weer, als het 30 tot 50 kilometer verderop regent, dan nog kan een flashflood in jouw gebied ontstaan!
In de loop der jaren hebben we wel de verhalen gehoord van mensen die worden meegevoerd door een flashflood. Zij hebben geen vel meer op hun lichaam zitten. Het wordt gewoon gestript door alles wat wordt meegevoerd!
Deze mensen hebben geluk gehad, maar moesten de nacht doorbrengen in hun auto! Ach, het levert een leuk en spannend vakantieverhaal op...

We nemen weer afscheid en op handen en voeten gaan we naar boven. Boven aangekomen lopen we via het slickrock terug naar de auto, waar we eerst onze rugzakken afgooien en een het restant Gatorade opdrinken. We stappen weer in en gaan voor een pitstop terug naar het hotel.

Daarna gaan we informeren naar de trails rondom Page, maar het wordt ons allemaal afgeraden. Te zanderig, te modderig, net ondergelopen met water! Het zit ons niet mee dit jaar...
Dan gaan we maar naar Lake Powell, het punt Lone Rock. Ook hier moeten we entree betalen, maar dan wordt gevraagd of we een American The Beautifull pas hebben. Die hebben we en die blijkt dus goed te zijn voor entree tot het Recreation Area.
De geasfalteerde weg loopt af en het zand begint. Geen probleem voor onze auto tot we een pick up truck vast zien zitten! Hmm... we besluiten om toch maar weer weg te gaan, want we hebben geen behoefte om ook vast te zitten hier.

We rijden terug naar Page, kleden ons om voor het zwembad en denken nog even lekker te gaan zwemmen. Fout! Het water is weer eens ijs- en ijskoud! Monique gaat toch nog een stukje het water in, maar komt er al snel uit. Ik hou het bij bungelen...