Op zoek naar Blue Canyon

We zijn laat vandaag. Heel laat! Pas iets voor tienen lopen we de kamer uit richting de auto. Het onbijt hebben we dan allang gemist, maar dat stelt toch niet zoveel voor.

Als eerste rijden we naar de Safeway voor een broodje, ijs en koffie. Het ijs is natuurlijk voor in de cooler. Bij de Starbucks is het chaos. Er staat een meid van een jaar of 15 tegen haar vader te schreeuwen en de man zelf weet niet wat ie moet bestellen.
Als onze bestelling, two double tall cappucinos, wordt neergezet, grist ie de bekers weg en gaat er vandoor met onze koffie! We wachten nog even af, maar als de grote bestelling van de Nederlandse mensen na ons wordt neergezet, geven we aan dat onze bestelling gejat is.
Een van de Nederlandse dames is het er niet mee eens dat wij er tussendoor komen en schrikt zich te pletter als Monique ineens Nederlands tegen haar begint te praten... Met moeite krijgen we een antwoord. Altijd in voor een gezellig praatje die Nederlanders op vakantie. Gelukkig zijn we niet allemaal zo!

Eindelijk rijden we weg en gaan richting Flagstaff. We zijn op weg naar een nog vrij onbekend gebied in het land van de Hopi indianen, Blue Canyon. De locatie wordt niet zomaar vrijgegeven en ook ik ben dagen bezig geweest met het zoeken naar een enigszins leesbare en begrijpelijke routebeschrijving.
Onderweg vertel ik tegen Monique dat het onduidelijk was of we hier een permit voor moeten hebben. Er zijn wel mensen die een permit hebben aangevraagd, maar er zijn ook tientallen mensen die dat niet hebben gedaan.

We vorderen gestaag en een twee uur komen we aan bij de afslag en rijden een gravel/zandweg op. We rijden rustig aan, want je weet niet hoe de weg er onder het zand bij ligt. Maar het gaat goed en na zo'n 15 mile zien we eindelijk Blue Canyon!

Langzaam rijden we het gebied binnen, want wat ziet het er vreemd uit! Het is net of iemand aan het metselen en knutselen is geweest. We rijden naar beneden en komen een waarschuwing tegen dat we de wash niet mogen oversteken als er water in staat.

Als we een stukje verder rijden zien we tot onze spijt dat er inderdaad water in de wash staat. We stappen nog even uit om te kijken hoe erg het is. Misschien kunnen we er alsnog doorheen. Er staat niet zo heel veel water in de wash, maar het is erg modderig en als ik de wash in stap, heb ik in notime klonten modder onder mijn schoenen hangen!

Daar gaan we dus niet door heen en ik op de een of andere manier moet ik zien te keren. Op de aanwijzingen van Monique rij ik achteruit een bocht om en kan ik op een splitsing alsnog draaien.

We besluiten om te kijken of we via de zuidkant het gebied in kunnen komen. Hiervoor moeten we wel naar de hele andere kant en met een lekkere vaart scheuren we over de gravel/zandweg naar de hoofdweg. We rijden helemaal om en missen de afslag, omdat de zijwegen hier niet genummerd worden!

Gelukkig hebben we GPS coördinaten en ik pak de GPS, stop er batterijen in en geef de coördinaten in. We zitten zo'n 45 minuten van het gebied af. We weten dat als we de juiste zijweg hebben gevonden, het in feite immer gerade aus is. Gewoon rechtdoor rijden, dus. We gaan een stuk terug en rijden dan de weg op die de GPS aangeeft. Ook dit is een gravel/zandweg, alleen veel modderiger.

We vorderen gestaag, maar dan zien we ook hier een wash! Hier staat geen water in, maar het is ontzettend modderig met onwijs diepe bandensporen. Omdat het al later is, we hier echt in de middle of nowhere zitten en we ook nog voordat het donker wordt hier weg moeten zijn, rijden we terug.
We willen in dit gebied ook nog wat andere plekken bezoeken, dus hopelijk lukt het over een dag of 2 om het gebied echt in te gaan.

In een lekker tempo rijden we terug naar Page, waar we snel onze vuile kleding in een tas proppen en naar de wasserette rijden. Het is altijd een crime om te gaan zitten wachten tot je was klaar is, maar geloof me: we kijken onze ogen uit!!! Als onze wassen klaar zijn rijden we naar de afhaal Pizzahut, bestellen een paar pizza's en rijden terug naar het hotel, om eindelijk een hapje te eten.