Langs de Interstate 40

Vanmorgen pakken we alles in voordat we gaan ontbijten, zodat we na het ontbijt snel weg kunnen. We besluiten om ook niet meer terug te komen op de kamer en meteen uit te checken.

We gaan via de 89A naar het noorden en rijden dan via de Interstate 17 naar de Interstate 40. Deze snelweg zullen we voorlopig blijven volgen, maar we hoeven ons niet te vervelen, want voorbereid zoals we zijn, hebben we een aantal highlights die we willen zien.

De eerste is Meteor Crater National Landmark. Ongeveer 50.000 jaar geleden kwam een meteoriet met een noodgang uit de lucht vallen, die een krater sloeg van 700 feet diep en 4000 feet breed. Gelukkig hoefden we niet alleen naar dat gat in de grond te kijken, maar is er ook een museum met leuke weetjes. Zo konden we zien dat de Eiffeltoren in Parijs boven de rim van de krater uitkomt, maar het Washington Monument niet. Dan pas realiseer je je hoe groot dat gat is. Doordat de randen in een boog aflopen, is het moeilijk om de diepte te schatten. Grappig is dat ze beneden een manshoge astronautenpop hebben neergezet met de Amerikaanse vlag ernaast. Pas met de telescoop vind je ‘m. Daarna zie je aan de kleuren wel dat het er is, maar weet je het niet, dan zie je het ook niet.

Verder kun je in het museum het gewicht van gewone steen en de meteoriet vergelijken, er is een simulatie programma waarin je kunt meekijken hoe snel de impact is en er zijn verschillende weetjes over de ruimte en de onderzoeken die zijn gedaan en nog steeds worden gedaan.

Hierna gaa we op weg naar Petrified Forest National Park. Niet echt een favoriet, maar we kwamen er vlak langs, we hebben een America the Beautiful pas, dus waarom niet een tussenstop. Bij de entree aangekomen, werd ons als eerste gevraagd of we petrified forest en stenen in ons bezit hadden. Dat hadden we niet, dus mochten we doorrijden naar het Visitor center. Hier hebben we natuurlijk even rondgekeken en daarna zijn we buiten een kijkje gaan nemen. Het is net of die bomen dichtgesmeerd zijn met glazuur! Echt waar! Het ziet er uit als boom, alleen is het kei- en keihard en het lijkt of er glazuur op gesmeerd is. Een bijzonder fenomeen, vind ik. We hebben wat rondgewandeld in de bloedhitte, wat fotootjes geschoten en daarna weer snel de airco in.
In dit park heb je ook een gedeelte dat Little Painted Desert wordt genoemd en dit was eigenlijk mijn hoofddoel. Zeker in de late namiddag is het licht op de rotsen schitterend. Natuurlijk waren we daar te vroeg voor, maar het blijft hoe dan ook mooi.

Hierna hebben we de navigatie aangezet en kwamen we erachter dat we nog zeker 3 uur moesten rijden. We hadden al het vermoeden dat New Mexico een uur voorloopt op Arizona, dus dat betekende dat we in ieder geval in het donker aan zouden komen.

En ja hoor… Stikkedonker was het toen we eindelijk bij het hotel aankwamen. Maar het hotel is net nieuw, alles ruikt nog nieuw, onze kamer heeft een volledig ingerichte keuken en een vaatwasser! En we hebben het daar niet eens op uitgezocht! We zijn namelijk niet van plan om hier te koken, want aan de overkant van het hotel zit Outback! En dat is toch lekker eten… Een heerlijk draft biertje er bij en mijn avond kan niet meer stuk, denk ik op dat moment.

Als we weer terug komen op de hotelkamer doe ik mijn lenzen uit en ga op zoek naar mijn bril. Nou, die is dus spoorloos! Nergens meer te vinden… Knap balen, want die bril heb ik nog maar een paar maanden. Koffer nagekeken, nog een keer nagekeken, alles eruit en nog een keer nakijken. Rugzak nakijken, nog een keer nakijken… Naar de auto, die op zijn kop gezet, maar nee hoor, bril is en blijft spoorloos. Daarna gelijk het hotel gemaild, maar op dat moment had ik al besloten om de volgende dag terug te rijden. Desnoods ga ik dat ding zelf wel zoeken… We zullen zien of we ‘m terugvinden…