Little Wild Horse Canyon

Vanmorgen hebben we voor het eerst wat bewolking. Niet heel schokkend, want de zon komt ook nog kijken en de temperatuur iss nog steeds goed.

Dat het bewolkt is vinden we niet zo erg. We vertrekken vandaag uit Moab, maar eerst is het opruimen. We moeten de handdoeken en beddengoed wassen en voordat we weggaan, moet het in de droger liggen. We hebben bedacht om eerst alles in de was te gooien, daarna boodschappen te gaan doen en daarna de was in de droger te gooien. Want niets is vervelender dan op pad willen en te moeten wachten. Als je dan toch weg moet, dan maar zo snel mogelijk!
Maar het blijkt niet nodig te zijn. De was is al klaar voordat wij naar de supermarkt gaan. Dus hebben we alle meuk in de auto geladen en zijn we op weg gegaan.
Eerst naar de supermarkt om water te halen, daarna naar het tankstation en op weg gaan we.

Op de Interstate 70 de navigatie nog maar even aangezet, want we weten niet meer welke afslag we moeten hebben. Maar het staat netjes aangegeven. We zijn op weg naar Torrey en rijden via Hanksville. De route naar Hanksville is een drama! Saai, saaier, saaist... Het enige hoogtepunt onderweg is Goblin Valley, maar daar zijn we al twee keer geweest. Een derde keer vinden we te veel. Maar vlak bij Goblin Valley ligt Little Wild Horse Canyon!
Hier wilden we vorig jaar al naar toe, maar toen konden we de rivier niet oversteken. De weg naar de rivierbedding was toen al zo modderig dat de modder op het dak van de auto lag!
We besluiten om een nieuwe poging te wagen en we rijden de weg op naar de rivier en tot onze verbazing hebben ze zowaar een gravelroad neergelegd. Niks modder! Ook de rivierbedding is voorzien van een mooi gravel laag. Niet dat het het water tegenhoudt, maar vandaag kunnen we er mooi overheen rijden.

Na een paar mile zien we de parkeerplaats. We zetten de auto neer, pakken de rugzakken, water en stokken en gaan op weg. Al snel komen we bij de rivierbedding waar we een stuk doorheen moeten. Daarna volgen we het pad omhoog, omdat we denken dat we niet verder door de bedding kunnen. Dat valt tegen, maar met goed kijken waar je je voeten neer zet, lukt het best. Op een gegeven moment kom ik op een punt waar ik gebukt onder een rots door moet, met een heel klein stukje richel om mijn voeten op te zetten. Hmmm... dat dacht ik dus niet! Dus we lopen een stukje terug en daar zien we een paadje dat wat makkelijker te doen is.

We gaan naar beneden en steken de bedding over en lopen het begin van de canyon in. We vorderen gestaag en de canyon wordt steeds smaller. Maar we zijn er nog niet. De canyon waar wij heen gaan, is zo smal, dat je beide wanden kunt aanraken!

Eindelijk komt de canyon in zicht. Ik loop nog niet door, maar wacht tot Monique er is. Zij heeft wat langer de tijd nodig, omdat ze natuurlijk de foto's moet maken. Monique loopt als eerste de canyon in en ik loop er vlak achteraan. We hebben wat meters gemaakt als ik Monique 'gatver' hoor zeggen en ik haar vraag wat er aan de hand is. "Sp..." hoor ik haar zeggen en zonder verder te kijken of na te denken draai ik me om, ik neem een sprong en ben de canyon weer uit!
Monique komt vlak achter mij aan en zegt dat er wel 100 spinnen rondliepen! Op de grond, op de wanden... Ik griezel en zeg meteen dat ik de canyon niet meer in ga! Ik HAAT spinnen! Bah! Monique wil ook niet meer en we besluiten om terug te lopen naar de auto.

Bij de auto aangekomen, eten we wat voordat we weer verder rijden in de richting van Torrey via de UT 24. Een schitterende route en absoluut niet saai te noemen.

Op zo'n 20 mile ten zuiden van Hanksville moet Little Egypt liggen en ook hier willen we graag naar toe. Volgens de gegevens staat de weg er naar toe aangegeven. Maar helaas, nergens zien we een bordje met de straatnaam. Het lijkt er op dat het is weggehaald. Toch nog maar eens nakijken als we weer terug zijn...

We rijden verder door naar Torrey en gaan op zoek naar onze cabin. Met 5 minuten ben ik ingecheckt en lopen we de cabin binnen. Basic is het woord dat hier past, maar we hebben wel Wifi!

We gaan eten bij Café Diablo. Hier zijn we vorig jaar ook geweest en dat was zooo lekker en het eten wordt opgemaakt als een stel kunstwerkjes! Al bij het voorgerecht slaan de vlammen bij Monique uit! Wat zij heeft is pittig en ik lach haar openlijk uit! Maar gelukkig is het hoofdgerecht iets minder pittig... Het nagerecht slaat alles! Ik denk een plak chocolade cake te krijgen, maar krijg een stuk taart waar 3 man van kunnen eten...